گروه سیاسی صراط - در شرایطی که دو طرف مذاکره کننده هسته ای - ایران و 5+1 - مدام از لفظ "فرصت تاریخی" استفاده می کنند، هنوز معلوم نیست چه شرایطی این فرصت تاریخی را ایجاد کرده و اگر مثلا از میان برود، چه سرنوشتی برای پرونده هسته ای کشور متصور خواهد بود.
به گزارش گروه سیاسی صراط، استفاده از لفظ «فرصت تاریخی» فصل مشترک ایران و 5+1 در ماه های اخیر بوده است.
٢٦ تیر‌ماه محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه، در گفت‌وگو با سی‌ان‌ان گفت: «مذاکرات میان ایران و شش‌کشور غربی درباره برنامه هسته‌ای، فرصتی تاریخی برای همه ما به منظور پایان دادن به فصلی بسیار طولانی است که در آن برای حل‌نشدن مسائل تلاش می‌کردیم."
ششم مهرماه حسن‌روحانی، در مصاحبه با فرید ذکریا، روزنامه‌نگار و تحلیلگر آمریکایی گفت: «همه باید از فرصت تاریخی مذاکرات هسته‌ای به‌خوبی بهره ببریم.»
30 مهرماه، جان کری، در دیدار با صدراعظم آلمان در برلین تاکید کرد: "آلمان شریک حیاتی ما در مذاکرات ١+٥ است؛ من و وزیر خارجه آلمان روز گذشته به تفصیل درباره اینکه چطور بتوانیم قدر این فرصت تاریخی را دانسته و ضمن کاهش تنش‌ها، به جهان ثابت کنیم که ما می‌توانیم به سمت یک‌جهان بدون سلاح هسته‌ای حرکت کنیم، صحبت کردیم."
دوم بهمن ماه هم وزیران خارجه فرانسه، آلمان و انگلیس در نامه ای مشترک خطاب به کنگره آمریکا نوشتند: "ما فرصتی تاریخی داریم که شاید هرگز تکرار نشود. در حالی که نگاه جهان به ماست، باید تعهد خود را به دیپلماسی نشان دهیم تا تلاش کنیم مساله اتمی ایران را در مهلت تعیین‌شده از میان برداریم. این مطمئن‌ترین راه برای رسیدن به راه‌حلی فراگیر و ممتد است که می‌تواند جهان و منطقه را امن‌تر کند."
مذاکرات هسته ای ایران و 5+1 که بر اساس وعده های دولت تدبیر و امید قرار بود در یک سال به نتیجه برسد در طول یک سال و 7 ماه گذشته دو بار تمدید شده و به گفته مقامات ارشد مذاکره کننده کشورمان هنوز در هیچ یک از موارد مورد اختلاف به نتیجه نرسیده است.
با این وجود، دو طرف مدام از فرصت تاریخی سخن می گویند. آیا منظور از این فرصت تاریخی روی کار بودن دولت حسن روحانی و سیاست همراه با لبخند دولت او در حوزه دیپلماسی است؟ این فرصت تاریخی دقیقا برای رسیدن به کدام نقطه و نتیجه است؟
آیا این فرصت تاریخی - که هنوز به توافقی که ضامن حقوق هسته ای کشور باشد منتج نشده - صرفا برای ملاقات های مکرر میان وزرای خارجه ایران و آمریکا و قدم زدن دونفره آنهاست؟
واقعا چرا دو طرف هم پاستور نشینان اعتدالگرا و هم کاخ نشینان دموکرات مدام از این فرصت دم می زنند؟ توافقی که در این فرصت تاریخی به دست خواهد آمد(؟؟!!)، قرار است چه کسانی را راضی و خشنود کند؟
به گزارش گروه سیاسی صراط، استفاده از لفظ «فرصت تاریخی» فصل مشترک ایران و 5+1 در ماه های اخیر بوده است.
٢٦ تیر‌ماه محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه، در گفت‌وگو با سی‌ان‌ان گفت: «مذاکرات میان ایران و شش‌کشور غربی درباره برنامه هسته‌ای، فرصتی تاریخی برای همه ما به منظور پایان دادن به فصلی بسیار طولانی است که در آن برای حل‌نشدن مسائل تلاش می‌کردیم."
ششم مهرماه حسن‌روحانی، در مصاحبه با فرید ذکریا، روزنامه‌نگار و تحلیلگر آمریکایی گفت: «همه باید از فرصت تاریخی مذاکرات هسته‌ای به‌خوبی بهره ببریم.»
30 مهرماه، جان کری، در دیدار با صدراعظم آلمان در برلین تاکید کرد: "آلمان شریک حیاتی ما در مذاکرات ١+٥ است؛ من و وزیر خارجه آلمان روز گذشته به تفصیل درباره اینکه چطور بتوانیم قدر این فرصت تاریخی را دانسته و ضمن کاهش تنش‌ها، به جهان ثابت کنیم که ما می‌توانیم به سمت یک‌جهان بدون سلاح هسته‌ای حرکت کنیم، صحبت کردیم."
دوم بهمن ماه هم وزیران خارجه فرانسه، آلمان و انگلیس در نامه ای مشترک خطاب به کنگره آمریکا نوشتند: "ما فرصتی تاریخی داریم که شاید هرگز تکرار نشود. در حالی که نگاه جهان به ماست، باید تعهد خود را به دیپلماسی نشان دهیم تا تلاش کنیم مساله اتمی ایران را در مهلت تعیین‌شده از میان برداریم. این مطمئن‌ترین راه برای رسیدن به راه‌حلی فراگیر و ممتد است که می‌تواند جهان و منطقه را امن‌تر کند."
مذاکرات هسته ای ایران و 5+1 که بر اساس وعده های دولت تدبیر و امید قرار بود در یک سال به نتیجه برسد در طول یک سال و 7 ماه گذشته دو بار تمدید شده و به گفته مقامات ارشد مذاکره کننده کشورمان هنوز در هیچ یک از موارد مورد اختلاف به نتیجه نرسیده است.
با این وجود، دو طرف مدام از فرصت تاریخی سخن می گویند. آیا منظور از این فرصت تاریخی روی کار بودن دولت حسن روحانی و سیاست همراه با لبخند دولت او در حوزه دیپلماسی است؟ این فرصت تاریخی دقیقا برای رسیدن به کدام نقطه و نتیجه است؟
آیا این فرصت تاریخی - که هنوز به توافقی که ضامن حقوق هسته ای کشور باشد منتج نشده - صرفا برای ملاقات های مکرر میان وزرای خارجه ایران و آمریکا و قدم زدن دونفره آنهاست؟
واقعا چرا دو طرف هم پاستور نشینان اعتدالگرا و هم کاخ نشینان دموکرات مدام از این فرصت دم می زنند؟ توافقی که در این فرصت تاریخی به دست خواهد آمد(؟؟!!)، قرار است چه کسانی را راضی و خشنود کند؟
