همه چیز حتی قهرمانی اراکی ها در فینال ، تحت تاثیر بازی رده بندی بود. تبریزی ها که برابر بازی خوب حریف سمنانی کم آورده بودند شروع به اعتراض کردند و این درگیری ها تا جایی پیش رفت که بازیکنان تیم تبریزی با گروه داوری درگیری فیزیکی پیدا کردند و در این شلوغی ها چوبی هم بر سر داور بازی نشست اما این حوادث تلفاتی به همراه نداشت. این درگیری ها پیش چشم بهران شفیع اتفاق می افتادند. رئیس فدراسیون هاکی باورش نمی شد لیگی گه تمام هزینه اش 300میلیون تومان نمی شود چنان سرچند توپ به بلوا به پا کرده بودند که باورش دور از ذهن بود. تیمی که ملی پوشان زیادی داشت ، محمدزاده ستاره هاکی آسیا را در ترکیب داشت و اسپانسری داشت که بیش از همه تیم های دیگر در هاکی هزینه کرده ، برای یک شکست کار را به درگیری فیزیکی کشاند. ملی پوشانی که تا چند ماه دیگر باید به مسابقات جهانی اعزام شوند ، برای مسابقاتی که هیچ آورده مالی نداشت ، از کوره در رفته بودند و صحنه ای تلخ را به نمایش گذاشتند. آنها که ساعتی بعد وقتی در یک بازی تماشایی و بدون درگیری ، اراکی ها برای اولین بار قهرمانی ایران را بدتس آورد و توانست قهرمان سنتی یعنی نفت و گاز گچساران را شکست دهد ، افسوس می خوردند از صحنه های زشتی که رقم زده بودند. از حرمتی که شکستند و بندی که به آب دادند.
آنها که تقریبا تمام شان در سنین زیر 25 سال تحصیلات در حد کارشناسی ارشد داشتند. یکی شان از دانشگاه سراسری و دیگران از دانشگاه های دیگر. آنها که به دور از جایگاه علمی شان برای یک عصبیت به سیم آخر زده بودند و وقتی می پرسیدی چرا؟ پاسخ شان این بود:«یک سال تلاش کردیم ، داوری بد بود و عصبی شدیم. یک دفعه شد... این همه تلاش کنی و آخرش بشود این . سال بعد دیگر شهرداری هم سرمایه گذاری نمی کند. آنها امسال 100 میلیون پول دادند ...» و آنها که همه سقف رویای شان 100 میلیون پول بوده در اوج هیجان شاید کاری کردند که سال بعد تیم شان برای حضور در لیگ دو دل شود. بهرام شفیع که انتظار برخورد تند از چند ستاره ملی پوش را نداشت ، وقتی در آخر بچه های ملی پوشش به سمتش آمده بودند می گفت:« یادت باشد ، شاید پدر و مادر بچه را تنبیه کنند و بچه گریه اش بگیرد اما وقت گریه هم آغوش پدر و مادر امن ترین سرپناه بچه است. این ها هم بچه های من هستند. کار اشتباهی کردند و تنبیه می شوند اما از خودمان نمی رانیم شان.»
بچه هایی که برای ستاره بودن در هاکی آسیا تنها آورده شان چند لوح تقدیر بوده که اساسا رشته هایی چون هاکی در هیاهوی ورزش های میلیاردی چون فوتبال اصلا مجالی برای عرضه ندارند. اگر در فوتبال سر میلیاردها تومان پول سر و صورت هم را خرد می کنند ، اینجا چند جوان زیر 25 سال برای افتخار رسیدن به کاپی چند ده هزار تومانی این طور به هم تاختند تا شاید غیرت شان را به رخ بکشند . عصبیتی که سراپای ورزش ایران را گرفته . یک روز سالن والیبال و دعوای ملی پوشان با تماشاگران ، یک روز در هندبال ، روز بعد بسکتبال ، این بار هاکی و البته هر روز فوتبال . عصبیتی که البته فرقی با درگیری ها هر روز خیابانی مان نداردو خشم و صحنه های زشتی که هیجان یک بازی زیبا و تکنیکی در فینال را می گیرد. جایی که شهرداری کرج با گل طلایی لحظه آخرش در نبردی پایاپای قهرمان سنتی یعنی نفت گچساران را 3 بر 2 شکست داد و بازیکنانش شادمانه جشن قهرمانی گرفتند و برای آنهایی که بردن شان تا قهرمان باشند ، بازی کلاغ پر راه انداختند.
ورزشی که در سال های گذشته توانسته 5 بار قهرمان آسیا باشد ، درحالی که رخداد جهانی در پیش دارد اسیر عصبیت می شود. سالن تقریبا خالی از تماشاگر انقلاب کرج را موج این حاسیه ها می گیرد. زیبایی هاکی فینال به کام حاضرین انگشت شمار در سالن زهر می شود اما این دردی است که همه ورزش مان را گرفته. خشمی غیرقابل توجیه . هدفی که وسیله را توجیه می کند تا برای گرفتنش حتی از چوب استفاده کرد. یک روز در زمین فوتبال ، فردا والیبال ، بعد هم بسکتبال، هندبال ، هاکی و کشتی و این روزهای تلخ ادامه دارد.
