صراط: اندیشکده آمریکایی «میدل ایست فوروم » در گزارشی نوشت: مدتی بعد از شناسایی کشور فلسطین از سوی سوئد، پارلمان انگلیس هم با 274 رای موافق در برابر 12 رای مخالف پرچم فلسطین را به رسمیت شناخت. حال قرار است فرانسه هم این اندیشه را در پارلمان خود به رای گذارد. در عین حال بوروکراسی «جامعه اروپا» تحریم هایی را علیه اسرائیل آماده نموده است.
این اندیشکده نوشت: جنگ غزه به جهان آموخته است که اسرائیل نمی تواند سرزمین را به «محمود عباس» که در 10اُمین سال دوره چهارساله خود است، تسلیم نماید. حماس از حمایت 55 درصدی فلسطینیان کرانه باختری برخوردار است درحالیکه 38 درصد از فلسطینیان حامی «عباس» هستند و حماس همواره عنوان می کند که می تواند با شلیک موشک از سایت های خود در کرانه باختری به آسانی اسرائیل را نابود کند. فقط ارتش اسرائیل «عباس» را بر سر قدرت نگه داشته است، بدون اسرائیل، حماس به سرعت کس دیگری را جایگزین «عباس» می کند. و دولت حماس می تواند در کرانه باختری بی هیچ ترسی، با اسرائیل بجنگد.
از نظر این اتاق فکر محافظه کار حامی اسرائیل، پیشنهاد به رسمیت شناختن فلسطین در چنین شرایطی، دیوانگی محض است. اروپایی ها، به همراه سازمان ملل و دولت اوباما در اکثر این روزها از در نظر گرفتن حقیقت سر باز می زنند.
در ادامه گزارش عنوان می شود که اروپایی ها همواره از اسرائیل متنفر هستند. چرا؟ خوب طبق این گزارش یک استدلال می تواند این باشد که اروپایی ها همیشه از یهودیان نفرت داشته اند؛ برخی تحلیلگران همواره به تاثیر تجاری اعراب در پایتخت های اروپایی اشاره می کردند، اما امروزه مصر و عربستان سعودی به نقطه نظرات اسراییل نزدیکترند تا رام الله. جمعیت بزرگی از مسلمانان اروپا، گروه فشاری را برای سیاست های ضداسرائیلی تشکیل می دهند.
به عقیده نویسنده این گزارش تحلیلی، نفرت اروپایی ها ریشه های عمیق تری دارد. مسلماً اروپایی های پست ناسیونالیست به تمامی انواع مکاتب ناسیونالیسم بی اعتماد بوده و آنها را کوچک می شمردند. اما ناسیونالیسم اسرائیلی فقط مورد تنفر اروپا نیست چراکه چیزی فراتر از ناسیونالیسم است. از همان ابتدای تشکیل اسرائیل، اروپا نسبت به «ایده تشکیل اسرائیل» تردید داشته است.
طبق این گزارش، شکوفایی حیات ملی یهود در اسرائیل موجب ناراحتی اروپاییان شد. این حالت فقط حسادت نبود، بلکه حس غرور و خودبینی ملی اروپاییان بود که در طول قرن ها در وجود آنها به جا مانده بود. درست همانطوریکه اروپاییان، و به خصوص اهالی کشورهای اسکاندیناوی، ترجیح می دانند در وضعیت پست ناسیونال هویت اروپایی حل شوند، می خواستند که اسرائیل هم اینگونه باشد. غافل از اینکه اسرائیل فاقد اختیار چنین کاری است و در صورت تلاش برای چنین کاری، نابود می شد.
به عقیده نویسنده، اروپایی ها نمی توانند با گذشته شان زندگی کنند. آنها نمی توانند در زمان حال زندگی کنند و برنامه ایی هم برای آینده شان ندارند، به همین خاطر به فکر نرخ زاد و ولد کافی برای ممانعت از نابودی جمعیتی در افق صد سال آینده خود نیستند. اما اسرائیل با باروری بالا، روحیه ملی، تعصبات مذهبی و خودباوری بالای ملی هر آن چیزی که اروپاییان ندارند را به آنها یادآور می شود. بدتر از همه اینکه به آنها یادآوری می کند که در ابتدا مایل بودند چه شوند. «ایده اسرائیل» و همینطور «حقیقت اسرائیل» برایشان به یک اندازه غیرقابل تحمل است.
اما هنوز به نظر می رسد که آلمان، تنها کشور اروپایی که تلاش می کند با گذشته خود کنار بیاید، اجازه می دهد مقاصد ضداسرائیلی تبدیل به جدایی و انزوای دیپلماتیک شود. نویسنده امیدوار است که « آنگلا مرکل»، صدراعظم خوش نیت و توانمند آلمان، همچنان در این مسیر گام بردارد. اروپا کاملا محکوم به شکست اسرائیل نیست، اما در معرض تبدیل به این عامل مهم است.
این اندیشکده نوشت: جنگ غزه به جهان آموخته است که اسرائیل نمی تواند سرزمین را به «محمود عباس» که در 10اُمین سال دوره چهارساله خود است، تسلیم نماید. حماس از حمایت 55 درصدی فلسطینیان کرانه باختری برخوردار است درحالیکه 38 درصد از فلسطینیان حامی «عباس» هستند و حماس همواره عنوان می کند که می تواند با شلیک موشک از سایت های خود در کرانه باختری به آسانی اسرائیل را نابود کند. فقط ارتش اسرائیل «عباس» را بر سر قدرت نگه داشته است، بدون اسرائیل، حماس به سرعت کس دیگری را جایگزین «عباس» می کند. و دولت حماس می تواند در کرانه باختری بی هیچ ترسی، با اسرائیل بجنگد.
از نظر این اتاق فکر محافظه کار حامی اسرائیل، پیشنهاد به رسمیت شناختن فلسطین در چنین شرایطی، دیوانگی محض است. اروپایی ها، به همراه سازمان ملل و دولت اوباما در اکثر این روزها از در نظر گرفتن حقیقت سر باز می زنند.
در ادامه گزارش عنوان می شود که اروپایی ها همواره از اسرائیل متنفر هستند. چرا؟ خوب طبق این گزارش یک استدلال می تواند این باشد که اروپایی ها همیشه از یهودیان نفرت داشته اند؛ برخی تحلیلگران همواره به تاثیر تجاری اعراب در پایتخت های اروپایی اشاره می کردند، اما امروزه مصر و عربستان سعودی به نقطه نظرات اسراییل نزدیکترند تا رام الله. جمعیت بزرگی از مسلمانان اروپا، گروه فشاری را برای سیاست های ضداسرائیلی تشکیل می دهند.
به عقیده نویسنده این گزارش تحلیلی، نفرت اروپایی ها ریشه های عمیق تری دارد. مسلماً اروپایی های پست ناسیونالیست به تمامی انواع مکاتب ناسیونالیسم بی اعتماد بوده و آنها را کوچک می شمردند. اما ناسیونالیسم اسرائیلی فقط مورد تنفر اروپا نیست چراکه چیزی فراتر از ناسیونالیسم است. از همان ابتدای تشکیل اسرائیل، اروپا نسبت به «ایده تشکیل اسرائیل» تردید داشته است.
طبق این گزارش، شکوفایی حیات ملی یهود در اسرائیل موجب ناراحتی اروپاییان شد. این حالت فقط حسادت نبود، بلکه حس غرور و خودبینی ملی اروپاییان بود که در طول قرن ها در وجود آنها به جا مانده بود. درست همانطوریکه اروپاییان، و به خصوص اهالی کشورهای اسکاندیناوی، ترجیح می دانند در وضعیت پست ناسیونال هویت اروپایی حل شوند، می خواستند که اسرائیل هم اینگونه باشد. غافل از اینکه اسرائیل فاقد اختیار چنین کاری است و در صورت تلاش برای چنین کاری، نابود می شد.
به عقیده نویسنده، اروپایی ها نمی توانند با گذشته شان زندگی کنند. آنها نمی توانند در زمان حال زندگی کنند و برنامه ایی هم برای آینده شان ندارند، به همین خاطر به فکر نرخ زاد و ولد کافی برای ممانعت از نابودی جمعیتی در افق صد سال آینده خود نیستند. اما اسرائیل با باروری بالا، روحیه ملی، تعصبات مذهبی و خودباوری بالای ملی هر آن چیزی که اروپاییان ندارند را به آنها یادآور می شود. بدتر از همه اینکه به آنها یادآوری می کند که در ابتدا مایل بودند چه شوند. «ایده اسرائیل» و همینطور «حقیقت اسرائیل» برایشان به یک اندازه غیرقابل تحمل است.
اما هنوز به نظر می رسد که آلمان، تنها کشور اروپایی که تلاش می کند با گذشته خود کنار بیاید، اجازه می دهد مقاصد ضداسرائیلی تبدیل به جدایی و انزوای دیپلماتیک شود. نویسنده امیدوار است که « آنگلا مرکل»، صدراعظم خوش نیت و توانمند آلمان، همچنان در این مسیر گام بردارد. اروپا کاملا محکوم به شکست اسرائیل نیست، اما در معرض تبدیل به این عامل مهم است.
