صراط: حسین رضازاده اگر می‌خواهد در المپیک ریو هم محاسباتش مانند اینچئون اشتباه از آب درنیاید، باید هرچه زود‌تر تکلیفش را روشن کند و در یکی از این دو پست با قدرت به کار خود ادامه دهد تا فرصت از دست نرود.
کمتر از یک ماه دیگر رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری در قزاقستان آغاز می‌شود و ملی‌پوشان کشورمان باید برای رقابت با رقبای خود به مصاف فولاد سرد بروند؛ اما این رقابت‌ها تفاوت فاحشی با رقابت‌های جهانی دو دوره گذشته دارد. آوردگاه قزاقستان جایی است که بزرگان وزنه‌برداری دنیا برای کسب سهمیه المپیک ریو به میدان می‌آیند و این مسأله اهمیت این رقابت‌ها را دو چندان کرده است.
اگر همه کشور‌ها به رقابت‌های قزاقستان به چشم یک آوردگاه بزرگ برای کسب سهمیه المپیک نگاه می‌کنند، ایرانی‌ها با اندکی ترس و دلهره، چشم‌انتظار این مسابقات هستند؛ آن هم به یک دلیل مشخص. کاروان وزنه‌برداری ایران در دو هفته گذشته ـ که در رقابت‌های بازی‌های آسیایی به میدان رفته بود ـ اصلا نتوانست انتظار‌ها را برآورده کند و با کسب تنها یک طلای از پیش مسجل در دسته فوق‌سنگین و یک نقره حسابی، برنامه‌های حسین رضازاده‌ای که پیش از این بازی‌ها از کسب چهار، پنج مدال در این رقابت‌ها خبر می‌داد را به هم بریزد تا بار دیگر سخنان وزیر را که در کنفرانس خبری یک ماه پیش گفته بود، رضازاده باید بین فدراسیون وزنه‌برداری و شورای شهر تهران، یکی را برگزیند، به اذهان متبادر کند.
اما باید گفت، همواره در رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری، دو سال منتهی به المپیک از اهمیت بالایی برخوردار است و همین موجب می‌شود، رقابت‌های امسال قزاقستان مانند رقابت‌های ۲۰۱۰ ترکیه و ۲۰۱۱ فرانسه از اهمیت بالایی در دنیا وزنه‌برداری برخوردار باشد و همه قدرت‌های وزنه‌برداری دنیا با تمام قوا در این رقابت‌ها شرکت کنند.
اینجاست که وزنه‌های افتاده از دستان ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران در بازی‌های آسیایی اینچئون، زنگ خطر را برای این رشته مدال‌آور کشورمان به صدا در‌می‌آورد.
ضعف همیشگی ما در سبک وزن وزنه‌برداری در مسابقات آسیایی اینچئون هم رخ نمایاند و ورزشکاران ما در این رده، هیچ توفیقی به دست نیاوردند. در سال‌های گذشته، ما به رغم موفقیت در سنگین وزن و فوق سنگین، هیچ‌گاه در وزن‌های ۶۲، ۶۹ و ۷۷ کیلوگرم حرفی برای گفتن نداشتیم؛ هرچند رقابت در سبک وزن آسیایی تقریبا مانند سبک وزن جهانی است، بازی‌های آسیایی اینچئون نشان داد، ما همچنان برای روی سکو رفتن در سبک وزن آسیایی مشکل داریم، چه برسد به جهانی و المپیک.
با این حال همواره نقطه قوت وزنه‌برداری ما در سنگین وزن بود که متأسفانه در اینجا هم شرایط چندان برای ما آسان نیست. نواب نصیرشلال، نائب قهرمان المپیک در اینچئون با از دست دادن سه وزنه اوت کرد و کیانوش رستمی هم چندان مقتدر در میادین حاضر نشد.
سجاد انوشیروانی که امسال در ترکیب تیم ملی حاضر نیست و اصرار مربیان به رکورد‌گیری پیش از بازی‌های آسیایی، بهادر مولایی را هم از رده خارج کرد. تنها امید ما مرد شماره یک این سال‌های وزنه‌برداری سنگین وزن جهان یعنی بهداد سلیمی است که از آزمون اینچئون نیز سربلند بیرون آمده، ولی بهداد هم حتی در وزن خود دو رقیب روس گردن کلفت را می‌بیند که هر دو مدعی کسب عنوان قهرمانی و قرار گرفتن روی سکو نخست جهانی هستند، زیرا آلبگف وزنه‌بردار توانمند و فوق سنگین روس‌ها با توجه به اینکه سال ۲۰۱۳ و در نبود بهداد سلیمی موفق شد، صاحب جایگاه نخست جهانی و قوی‌ترین مرد دنیا شود، حتما امسال و در قزاقستان با قدرت برای حفظ این عنوان و جدال دیدنی با سلیمی روی تخته حاضر می‌شود.
این روز‌ها بی‌انگیزگی، از دست دادن فرصت‌ها و خطر همیشگی دوپینگ در اردوهای تیم ملی کار را برای ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران سخت‌تر از پیش کرده و چراغ خطر را برای رئیس این فدراسیون ـ که همچنان اصرار دارد دو کار را با هم انجام دهد ـ روشن کرده است. حسین رضازاده اگر می‌خواهد در المپیک ریو هم محاسباتش مانند اینچئون اشتباه از آب درنیاید، باید هر چه زود‌تر تکلیفش را روشن کند و در یکی از این دو پست با قدرت به کار خود ادامه دهد تا فرصت از دست نرود.
کمتر از یک ماه دیگر رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری در قزاقستان آغاز می‌شود و ملی‌پوشان کشورمان باید برای رقابت با رقبای خود به مصاف فولاد سرد بروند؛ اما این رقابت‌ها تفاوت فاحشی با رقابت‌های جهانی دو دوره گذشته دارد. آوردگاه قزاقستان جایی است که بزرگان وزنه‌برداری دنیا برای کسب سهمیه المپیک ریو به میدان می‌آیند و این مسأله اهمیت این رقابت‌ها را دو چندان کرده است.
اگر همه کشور‌ها به رقابت‌های قزاقستان به چشم یک آوردگاه بزرگ برای کسب سهمیه المپیک نگاه می‌کنند، ایرانی‌ها با اندکی ترس و دلهره، چشم‌انتظار این مسابقات هستند؛ آن هم به یک دلیل مشخص. کاروان وزنه‌برداری ایران در دو هفته گذشته ـ که در رقابت‌های بازی‌های آسیایی به میدان رفته بود ـ اصلا نتوانست انتظار‌ها را برآورده کند و با کسب تنها یک طلای از پیش مسجل در دسته فوق‌سنگین و یک نقره حسابی، برنامه‌های حسین رضازاده‌ای که پیش از این بازی‌ها از کسب چهار، پنج مدال در این رقابت‌ها خبر می‌داد را به هم بریزد تا بار دیگر سخنان وزیر را که در کنفرانس خبری یک ماه پیش گفته بود، رضازاده باید بین فدراسیون وزنه‌برداری و شورای شهر تهران، یکی را برگزیند، به اذهان متبادر کند.
اما باید گفت، همواره در رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری، دو سال منتهی به المپیک از اهمیت بالایی برخوردار است و همین موجب می‌شود، رقابت‌های امسال قزاقستان مانند رقابت‌های ۲۰۱۰ ترکیه و ۲۰۱۱ فرانسه از اهمیت بالایی در دنیا وزنه‌برداری برخوردار باشد و همه قدرت‌های وزنه‌برداری دنیا با تمام قوا در این رقابت‌ها شرکت کنند.
اینجاست که وزنه‌های افتاده از دستان ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران در بازی‌های آسیایی اینچئون، زنگ خطر را برای این رشته مدال‌آور کشورمان به صدا در‌می‌آورد.
ضعف همیشگی ما در سبک وزن وزنه‌برداری در مسابقات آسیایی اینچئون هم رخ نمایاند و ورزشکاران ما در این رده، هیچ توفیقی به دست نیاوردند. در سال‌های گذشته، ما به رغم موفقیت در سنگین وزن و فوق سنگین، هیچ‌گاه در وزن‌های ۶۲، ۶۹ و ۷۷ کیلوگرم حرفی برای گفتن نداشتیم؛ هرچند رقابت در سبک وزن آسیایی تقریبا مانند سبک وزن جهانی است، بازی‌های آسیایی اینچئون نشان داد، ما همچنان برای روی سکو رفتن در سبک وزن آسیایی مشکل داریم، چه برسد به جهانی و المپیک.
با این حال همواره نقطه قوت وزنه‌برداری ما در سنگین وزن بود که متأسفانه در اینجا هم شرایط چندان برای ما آسان نیست. نواب نصیرشلال، نائب قهرمان المپیک در اینچئون با از دست دادن سه وزنه اوت کرد و کیانوش رستمی هم چندان مقتدر در میادین حاضر نشد.
سجاد انوشیروانی که امسال در ترکیب تیم ملی حاضر نیست و اصرار مربیان به رکورد‌گیری پیش از بازی‌های آسیایی، بهادر مولایی را هم از رده خارج کرد. تنها امید ما مرد شماره یک این سال‌های وزنه‌برداری سنگین وزن جهان یعنی بهداد سلیمی است که از آزمون اینچئون نیز سربلند بیرون آمده، ولی بهداد هم حتی در وزن خود دو رقیب روس گردن کلفت را می‌بیند که هر دو مدعی کسب عنوان قهرمانی و قرار گرفتن روی سکو نخست جهانی هستند، زیرا آلبگف وزنه‌بردار توانمند و فوق سنگین روس‌ها با توجه به اینکه سال ۲۰۱۳ و در نبود بهداد سلیمی موفق شد، صاحب جایگاه نخست جهانی و قوی‌ترین مرد دنیا شود، حتما امسال و در قزاقستان با قدرت برای حفظ این عنوان و جدال دیدنی با سلیمی روی تخته حاضر می‌شود.
این روز‌ها بی‌انگیزگی، از دست دادن فرصت‌ها و خطر همیشگی دوپینگ در اردوهای تیم ملی کار را برای ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران سخت‌تر از پیش کرده و چراغ خطر را برای رئیس این فدراسیون ـ که همچنان اصرار دارد دو کار را با هم انجام دهد ـ روشن کرده است. حسین رضازاده اگر می‌خواهد در المپیک ریو هم محاسباتش مانند اینچئون اشتباه از آب درنیاید، باید هر چه زود‌تر تکلیفش را روشن کند و در یکی از این دو پست با قدرت به کار خود ادامه دهد تا فرصت از دست نرود.
