اولین سیاره‌ای که ستاره‌اش را پیر کرد

صراط: یک سیاره ممکن است سبب شود که ستاره اش پیرتر از آن چیزی که هست، باشد. بر طبق داده های جدید تلسکوپ فضایی چاندرا این کشف نشان می‌دهد که چگونه یک سیاره می‌تواند بر رفتار ستاره‌ی میزبانش تاثیر گذار باشد.

ستاره WSP-18 و سیاره WASP-18b در فاصله 330 سال نوری از زمین قرار دارند. این سیاره که بین 500 تا دو میلیارد سال عمر دارد، جرمی معادل 10 برابر سیاره اورانوس دارد و دوره چرخشش را در کمتر از 23 ساعت تکمیل می‌کند، سیاره WASP-18b از نوع سیارات مشتری گون داغ خارج از منظومه شمسی طبقه بندی می‌شود.

این سیاره اولین مثال شناخته شده چرخش سیاره‌ای می‌باشد که به روی ستاره ‌اش اثر می گذارد و با جرمی تقریبا معادل جرم خورشید ما نقش ویژگی‌ای یک ستاره‌ی بزرگ را بازی می‌کند. WASP-18b یک سیاره فراخورشیدی بزرگ است و یکی از پرجرم ترین سیارات مشتری داغ شناخته شده و بسیار به ستاره‌ی میزبانش نزدیک است، این ویژگی منجر به یک رفتار غیر منتظره می شود و باعث پیرتر شدن ستاره میزبانش می‌شود.

طبق پارامترهای شناخت ستارگان میدان‌های مغناطیسی قوی، شعله ور شدن قوی، اشعه ایکس شدیدتر ستاره و ساطع کردن اشعه ایکس هنگام چرخش ستاره‌ها با افزایش سن آنها کاهش می یابد. زمانی که دانشمندان ستاره WASP-18 را رصد کردند نتوانستند اشعه ایکس را در آن تشخیص دهند، اما با استفاده از روابط فراهم شده بین فعالیت میدان مغناطیسی و اشعه ایکس ساطع شده، از ستاره تشخیص دادند که این ستاره صد برابر کمتر از آنچه باید، فعال است.

دانشمندان فکر می کنند که این ستاره در حال پیر شدن است، محققان استدلال می‌نند که نیروی جزر و مدی پدید آمده توسط کشش گرانشی سیاره مثل ماه و زمین در زمان جزر و مد اما در مقیاس وسیع تری میدان مغناطیسی ستاره را بر هم می زند. قدرت میدان مغناطیسی به مقدار انتقال گرمای ستاره یا چگونگی شدت گاز به جنبش در آمده در داخل ستاره بستگی دارد. گرانش سیاره سبب تضعیف حرکت گازهای داخلی ستاره می شود و میدان مغناطیسی سیاره سبب تضعیف ستاره اش می شود.

این ستاره بطور ویژه به این اثر حساس است زیرا منطقه حرارتی آن باریک تر می‌شود و این اثر باعث ثاثیر نیروهای جزر و مدی و آسیب پذیر تر شدن ستاره می شود. همچنین اثر نیروی جزر و مدی سیاره باعث بالا رفتن غیر عادی لیتیم در ستاره شده است. لیتیم معمولا در ستاره های جوان فراوانتر است اما در طول زمان انتقال گرمای لیتیوم حمل شده به مناطق داخلی ستاره باعث می شود تا توسط واکنش های هسته ای نابود شود. اگر آنجا انتقال گرما کمتر بود لیتیم به مقدار فراوان به درون ستاره نمی چرخید و به لیتیم اجازه می داد تا نجات پیدا کند.