واقعیت فوتبال ایران از نظر ورلدساکر +جدول

تعداد لیگ‌های نامبرده توسط مجله وردساکر 28 لیگ است که بنابر مساوات پاره‌ای از آنها در کسب امتیازات این تعداد به 25 لیگ تنزل داشته و لیگ‌های مساوی شکل تکراری در جدول محاسبه شده‌اند. جدول ذیل کم و کیف این انتخابات را به نمایش درآورده است:

*معیارهای برگزیده شدن لیگ‌ها

وردساکر بر مبانی و شاخص‌های مورد نظر کارشناسان جهت اهدا رتبه به لیگ‌های مورد مطالعه که همانا ترازوی عدالت فیفا و آنچه که عمده رنکینگ‌های موسسات بزرگ وابسته مدنظر قرار می‌دهند تمرکز نموده و پارامترهای خود را به شرح ذیل اعلام داشته است:

1. وضعیت مالی و چگونگی درآمدزایی لیگ‌ مورد نظر
2. میزان توجه طرفداران و تماشاگران لیگ مربوطه
3. تعداد گل‌های به ثمر رسیده در مسابقات فصل
4. وضعیت مدیریت باشگاه‌ها و لیگ مربوطه
5. ستارگان لیگ و محبوبیت داخلی و خارجی آنان
6. وضعیت استادیوم‌ها
7. میزان جدیت در رقابت‌های لیگ

عباس ترابیان در این خصوص تحلیلی به فارس ارائه کرده است: البته موارد مشابهی نیز توجه داوران را به خود جلب نموده است که در نوع خود قابل بحث و مطالعه هستند. از جمله مبالغ جوایزی که به باشگاه‌ها تحت عناوینی به دست آمده کسب کرده‌اند از جمله مبالغ جوایزی که به باشگاه‌ها تحت عناوین به دست آمده کسب کرده‌اند و تعداد استادیوم‌هایی که در دهه اخیر توسط باشگاه‌های عضو لیگ ساخته شده‌اند و حتی رقابت باشگاه‌ها در مسابقات استانی خود همراه با شرایط انضباطی مدنظر قرار گرفته است.

از قدیم در یک ضرب‌المثل گفته‌اند آرزو بر جوانان عیب نیست، بر همین اساس اگر ما شکایت کنیم که چرا جزو 25 لیگ برتر جهان نیستیم کسی پوزخند به ما نخواهد زد لیکن به طور قطع مبتنی بر دلائل فوق‌الذکر پاسخ ما را اینگونه خواهند داد.

اولا گردش مالی لیگ شما چقدر است؟ چرا طرف‌های قرارداد لیگ شما هیچ وقت تمام و کمال حق و حقوق لیگ را پرداخت نمی‌کنند و همواره در راه دادگاه و دادگاه کشی سر گردانید.

رقابت غیرواقعی را چه کسانی در لیگ شما خلق کرد‌ه‌اند و سخن از ارقام نجومی به میان می‌آورند و بعد هم ناپدید می‌شوند؟

چقدر بر رشد و نمو فنی بازیکنان لیگ نظارت وجود دارد و تا چه حد جوانگرایی در لیگ شما جدی تلقی گردیده تا بتوان با توقعی بدون قید و شرط گل‌های به ثمر رسیده در مسابقات لیگ را شمارش کرد؟ خیلی راحت می‌توان خود را با لیگ‌های طراز اول مقایسه کرد. ما در شروع فصل 93-94 در هفته‌های نخستین یک اکثریت قابل توجهی از مسابقات را در شهرهای مختلف مساوی آن هم با نتیجه صفر صفر به پایان رسانیده‌ام و گویی با گذشت زمان نسبت به دوره‌های قبلی زیبایی فوتبال نیز جای خود رابه بی‌تحرکی و بی‌انگیزه بودن بازیکنان داده است. هنوز هم دویدن کمتر از 8 کیلومتر در هر بازی را به روشنی می‌بینیم که خود جای بسی شگفتی دارد.

وقتی سخن از مدیریت باشگاه‌ها به میان می‌آید سرگیجه اصلی همه مشکلات را تحت الشعاع قرار می‌دهد لشکرکشی گروه‌های مدیریت و اعضای هیأت مدیره بعضی از باشگاه‌ها همه قواعد مدیریت و آئین‌نامه‌های مربوطه را زیر سؤال می‌برند. مدیرعامل باشگاه را با سرایدار اشتباه می‌گیرند و مربیان را به جان یکدیگر می‌اندازند. در کشورهای پیشرفته در فوتبال سوابق و دانش مدیران جهت عضویت در هیأت مدیره باشگاه‌ها ملاک عمل هستند. مثلا در آلمان اگر احترام و شوق خاصی به بکن باوئر وجود دارد این امر به واسطه سوابق چندین ساله اوست لیکن همین آقای بکن باوئر هیچ وقت فراتر از شرح وظایف خود نه سخن می‌گوید و نه عمل می‌کند.

حال خود قضاوت کنیم وقتی ما امکانات اولیه یک باشگاه حرفه‌ای را که استادیوم اختصاصی است در ید قدرت باشگاه‌های خود نمی‌بینیم و به جز تعداد از آنها که با زور دولت و سازمان‌های وابسته به دولت خودنمایی می‌کند در شرایط نامطلوبی مسابقات خانگی خود را برگزار می‌کند چگونه توقع داریم در میان بهترین‌ها دیده شویم؟