دانشگاهیانی که‌مسافر قطارمرگ شدند

به گزارش خبرنگار مهر، نخستین حادثه تلخی که دیباچه کتاب مرگ دانشگاهیان را در سال 89 سیاه کرد، اتوبوس توریستی حامل دانشجویان از جمله ایرانیان محصل در فیلیپین بود که در دره ای 30 متری سقوط کرد. در این حادثه 18 تن از جمله برخی از دانشجویان ایرانی جان خود را از دست دادند و بیش از 30 نفر زخمی شدند.

هنوز همگان در اندوه از دست دادن دانشجویان ایرانی عزادار بودند که دکتر رضا امیدبیگی استاد نمونه و عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس درگذشت.

چنین به نظر می رسید که قطار مرگ عزم خود را جزم کرده تا از شرق به غرب و از شمال به جنوب دانشگاه های کشور با سرعت بتازد و جان بستاند.

مدتی بعد پروفسور کارو لوکس استاد دانشگاه تهران و پدر علم رباتیک ایران در تیرماه 89 درگذشت تا قطار مرگ همچنان به پیش رود.

کارناوال درگذشت استادان دانشگاه به خصوص پیشکسوتان تا آنجا ادامه داشت که پریرخ دادستان استاد تمام دانشگاه تهران و چهره ماندگار روانشناسی در سن 77 سالگی که در اثر عارضه سرطان درگذشت، نیز به مسافران این قطار اضافه شد.

یک تصادف دیگر در اتوبان کرج-قزوین که خوشبختانه تلفاتی از دانشجویان و استادان در بر نداشت، باعث شد تا 5 دانشجوی دانشگاه بین المللی قزوین دچار جراحت شوند و جان سالم به در برند و قطار مرگ در این مرحله ایستگاهی نداشته باشد.

پس از آن، دکتر قاسم باقری، پیرترین پزشک ایران و دانش آموخته دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سن 100 سالگی به دیار باقی شتافت.

انگار که این روزهای سیاه تمامی نداشت و بار دیگر و روزی دیگر، در سانحه سقوط هواپیمای تهران – ارومیه که منجر به کشته شدن بسیاری از هموطنان شد، جامعه دانشگاهی ایران در غم از دست یک استاد و دانشجوی خود به عزا نشست.

در این حادثه، دکتر فرنود شکوهی استاد دانشگاه ارومیه و علی خدابخش دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف که فرزند دکتر رسول خدابخش استاد دانشگاه علوم پایه زنجان بود، جان خود را از دست دادند.

هنوز یک ماه از حادثه دلخراش سقوط هواپیما نگذشته بود که دکتر علی عامری عضو هیئت علمی دانشگاه تبریز بر اثر بیماری در سن 56 سالگی درگذشت و ورقی دیگر بر کتاب مرگ دانشگاهیان کشور افزوده شد.

به دنبال آن دکتر احمد علی پاپهن، عضو هیئت علمی دانشگاه شهیدچمران اهواز یکی دیگر از مسافران این قطار شد.