صراط: اتوبوس های خط میدان راه آهن-پایانه تجریش بدترین و بی کیفیت ترین اتوبوس های ممکن در پایتخت هستند چرا که نظافت در این اتوبوس ها و ایستگاه هایش در حد صفر است، رانندگان آن طور که باید به مسافر احترام نمی گذارند و برای کسب درآمد بیشتر از هیچ کاری فروگذار نیستند. به سراغ مسافران خط 5 بی آر تی هم می رویم، بی آر تی سوارانی که از دست متصدیان ایستگاه های این خط بابت نبود اجازه استفاده از دستگاه های کارت خوان به ستوه آمدند و با وجود داشتن کارت بلیت الکترونیک به زور و اجبار متصدیان ایستگاه باید پول پرداخت کنند.
بی آر تی سواران از دست متصدیان ایستگاه های این خط بابت نصب نبودن دستگاه های کارت خوان و عدم اجازه متصدیان نسبت به استفاده از دستگاه های فعال به ستوه آمدند و با وجود داشتن کارت بلیت الکترونیک به زور و اجبار متصدیان ایستگاه باید پول پرداخت کنند. اما مگر نه اینکه سنندجی مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی بارها و بارها تاکید کرده که سفر مسافرانی که دارای کارت بلیت هستند و دستگاه کارتخوان وجود ندارد رایگان خواهد بود، پس متصدیان ایستگاه ها که بر روی گیت ها و دستگاه های کارتخوان ظاهرا خراب می نشینند، از جان مسافران چه می خواهند!؟
ثسامانه اتوبوس تندرو تهران که بانام بیآرتی (مخفف عبارت انگلیسی bus rapid transit) هم شناخته می‌شود، نخستین سامانه اتوبوس ازاین دست در ایران است. اولین خط این سامانه که حد فاصل چهارراه تهرانپارس در شرق تهران تا میدان آزادی در غرب تهران محسوب می شود در مردادماه سال ۱۳۸۶ راه‌اندازی شد و سپس به تدریج این خطوط بی آر تی به نقاط دیگر پایتخت نیز تعمیم داده شد که در حال حاضر 10 خط بی آر تی شامل میدان آزادی – چهارراه تهرانپارس (خط یک)، میدان آزادی – پایانه خاوران (خط دو)، پایانه علم و صنعت – پایانه خاوران (خط سه)، پایانه خاوران – پایانه افشار (خط چهار)، پایانه علم و صنعت –پایانه بیهقی(خط پنج) – فاز یک، پایانه تجریش – میدان راه آهن (خط هفت - "فعلا" توسط بخش خصوصی تعاونی ندای به آوران اداره می شود)، پایانه خاوران – پایانه جنوب (خط هشت)، مترو جوانمرد قصاب – شهر کلاله (بلوار ارتش) (خط نه)، پایانه آزادی – دانشگاه علوم و تحقیقات ( میدان پونک) (خط ده) در سطح شهر تهران نسبت به جابه‌جایی شهروندان تهرانی اقدامات لازم را انجام می دهند.
خطوطی که بر اساس آمارها، روزانه بیشاز 4 میلیون و 200 هزار نفر به وسیله اتوبوس در تهران جابه‌جا می شوند که سهم اتوبوس‌های بیآرتی از این رقم بیش از 2 میلیون نفر است که این به معنای این است که روزانه بیش از هزار و 200 مسافر به وسیله هر دستگاه اتوبوس از هر گوش شهر به گوشه ای دیگر می روند اما این جابه‌جایی ها با رضایت کامل بی آر تی سواران همراه نیست و مردم دل آزرده از رفتار نادرست متصدیان ایستگاه ها، نبود اجازه استفاده از دستگاه های کارتخوان مستقر در ایستگاه ها و وضعیت اتوبوس ها و همین طور مزاحت های دست فروشان، فقط می توانند چشمان خود را بر آزارهای روح خود ببندند و ارزانی جابه جایی را بر آرامش روح خود ارجح بدانند.
قریب به 7 سال از عمر اتوبوس های بی آر تی در تهران می گذرد و دیگر اتوبوس های تندرو جزئی از زندگی شهری مردم گشته است اما آیا شهروندانمان از خدمات ارائه شده توسط این اتوبوس های اکثرا آلبالویی و قرمز رنگ و دوکابین راضی هستند؟
پورمحمد یکی از مسافران همیشگی خط 7 بی آر تی است؛ همان خطی که فروردین ماه امسال کشته های بسیاری را بر آسفالت های طولانی ترین خیابان خاور میانه نشاند. وی گفت: اتوبوس های خط میدان راه آهن-پایانه تجریش بدترین و بی کیفیت ترین اتوبوس های ممکن در پایتخت هستند چرا که نظافت در این اتوبوس ها در حد صفر است، رانندگان آن طور که باید به مسافر احترام نمی گذارند و برای کسب درآمد بیشتر از هیچ کاری فروگذار نیستند، مخصوصا این که با سرعت های سرسام‌آور در خیابان ولیعصر حرکت می کنند و سبقت های غیرمجاز گاه و بیگاه آنان دل مسافران را می لرزاند و مسافر احساس می کند بر اتوبوس دیوانه شهر بازی سوار است تا بر یک اتوبوس شهری!
دیگر مسافر خط میدان راه آهن – پایانه تجریش، جوان 19 ساه ای است که در هفته 3 روز را مهمان اتوبوس های این خط است ، وی نیز در پاسخ به سوال خبرنگار ما در خصوص عملکرد رانندگان این خط و همین طور نظافت ایستگاه ها گفت: رانندگان اتوبوس ها به خاطر سوار کردن مسافر بیشتر بر سر چهارراه ها توقف های طولانی مدت دارد و این موضوع مسافران را کلافه می کند، علاوه بر این نظافتی در کار نیست و ایستگاه ها نظافت درستی ندارند، همین طور سروصدای دست فروشان و دایره‌تنبکی‌ها هم که جای خود دارد و اجازه نمی دهد صدا به صدا برسد.
به سراغ مسافران خط 5 بی آر تی هم می رویم، بی آر تی سوارانی که از دست متصدیان ایستگاه های این خط بابت نبود اجازه استفاده از دستگاه های کارت خوان به ستوه آمدند و با وجود داشتن کارت بلیت الکترونیک به زور و اجبار متصدیان ایستگاه باید پول پرداخت کنند. اما مگر نه اینکه سنندجی مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی بارها و بارها تاکید کرده که سفر مسافرانی که دارای کارت بلیت هستند و دستگاه کارتخوان خراب است رایگان خواهد بود، پس متصدیان ایستگاه ها که بر روی گیت ها و دستگاه های کارتخوان ظاهرا خراب می نشینند، از جان مسافران چه می خواهند!؟ البته با نشستن هایی که مسئولان ایستگاه بر روی گیت ها انجام می دهند بعید است که دستگاه سالم بماند و یا سالم دیده شود!
محمدرضا، دانشجویی که میهمان هر روز پایانه علم و صنعت-پایانه بیهقی است با ابراز گلایه از رفتار نادرست متصدیان ایستگاه های بی آر تی که اخیرا به شدت ناملایمات افزوده شده است، گفت: سوارشدن هرروزم در ایستگاه مصلی عذابی الیم است چرا که با وجود داشتن کارت بلیت باید پول زور آن هم به صورت نقد پرداخت کنم و هرچه به متصدی ایستگاه می گویم کارت بلیت دارم و مشکل از شماست، گوش نمی دهد و اگر پول نقد پرداخت نکنم با من درگیر می شوند، بنابراین ترجیح می دهم پول زور را بدهم اما با این جماعت دهان به دهان نگذارم.
مسافران اولین خط بی آر تی هم گله‌مند بودند از نبود صندلی برای نشستن و دیر اعزام شدن اتوبوس ها و تراکم مسافران، خانم عسگری، یکی از مسافران خط پایانه آزادی–تهرانپارس هم با اشاره به تراکم مسافر در ساعات صبحگاهی و عصرگاهی پیک سفر گفت: قبلا اتوبوس های دوکابین جای بیشتری برای نشستن داشتند اما در حال حاضر شاید حداکثر 6 صندلی برای نشستن باشد. وی همچنین کاهش جا برای قسمت بانوان را در اتوبوس های این خط از جمله معضلات جدید آن نام برد.
عسگری ادامه داد: مگر نه اینکه خانم ها هم همانند آقایان در این جامعه کار می کنند، پس چرا این قدر فضای کمی برای بانوان اختصاص داده می شود؟!
البته اخیرا پارک کردن موتورسیکلت های مسئولان کنترل بلیت هم از آن قوزهای بالای قوز است که بی آر تی سواران را کلافه کرده است، مسئول بررسی بلیت مسافران و دریافت پول از افرادی که فاقد کارت بلیت هستند، موتور خود را در مجل کارشان پارک کرده و بر روی آن لم می دهند و کار خود را انجام می‌دهند و کسی هم با آن‌ها کاری ندارد، البته اگر در حین کار کردن سیگاری روشن نکنند، لطف بزرگی به مسافران کرده اند که بابت این لطف باید جوایز ارزنده ای به این فرد خدمت‌گزار و مسئولیت‌پذیر اهدا شود.
حال سوال اینجا است که آیا برای نظارت بر عملکرد این افراد که نماینده شرکت واحد اتوبوسرانی هستند، بازرسی وجود ندارد تا مسافرانی که از خطوط بی آر تی استفاده می کنند با آرامش خاطر از سفر کوتاه خود لذت ببرند و رفتار زشت متصدیان و مسئولان ایستگا ها خاطرشان را نیاز دارد؟
بی آر تی سواران از دست متصدیان ایستگاه های این خط بابت نصب نبودن دستگاه های کارت خوان و عدم اجازه متصدیان نسبت به استفاده از دستگاه های فعال به ستوه آمدند و با وجود داشتن کارت بلیت الکترونیک به زور و اجبار متصدیان ایستگاه باید پول پرداخت کنند. اما مگر نه اینکه سنندجی مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی بارها و بارها تاکید کرده که سفر مسافرانی که دارای کارت بلیت هستند و دستگاه کارتخوان وجود ندارد رایگان خواهد بود، پس متصدیان ایستگاه ها که بر روی گیت ها و دستگاه های کارتخوان ظاهرا خراب می نشینند، از جان مسافران چه می خواهند!؟
ثسامانه اتوبوس تندرو تهران که بانام بیآرتی (مخفف عبارت انگلیسی bus rapid transit) هم شناخته می‌شود، نخستین سامانه اتوبوس ازاین دست در ایران است. اولین خط این سامانه که حد فاصل چهارراه تهرانپارس در شرق تهران تا میدان آزادی در غرب تهران محسوب می شود در مردادماه سال ۱۳۸۶ راه‌اندازی شد و سپس به تدریج این خطوط بی آر تی به نقاط دیگر پایتخت نیز تعمیم داده شد که در حال حاضر 10 خط بی آر تی شامل میدان آزادی – چهارراه تهرانپارس (خط یک)، میدان آزادی – پایانه خاوران (خط دو)، پایانه علم و صنعت – پایانه خاوران (خط سه)، پایانه خاوران – پایانه افشار (خط چهار)، پایانه علم و صنعت –پایانه بیهقی(خط پنج) – فاز یک، پایانه تجریش – میدان راه آهن (خط هفت - "فعلا" توسط بخش خصوصی تعاونی ندای به آوران اداره می شود)، پایانه خاوران – پایانه جنوب (خط هشت)، مترو جوانمرد قصاب – شهر کلاله (بلوار ارتش) (خط نه)، پایانه آزادی – دانشگاه علوم و تحقیقات ( میدان پونک) (خط ده) در سطح شهر تهران نسبت به جابه‌جایی شهروندان تهرانی اقدامات لازم را انجام می دهند.
خطوطی که بر اساس آمارها، روزانه بیشاز 4 میلیون و 200 هزار نفر به وسیله اتوبوس در تهران جابه‌جا می شوند که سهم اتوبوس‌های بیآرتی از این رقم بیش از 2 میلیون نفر است که این به معنای این است که روزانه بیش از هزار و 200 مسافر به وسیله هر دستگاه اتوبوس از هر گوش شهر به گوشه ای دیگر می روند اما این جابه‌جایی ها با رضایت کامل بی آر تی سواران همراه نیست و مردم دل آزرده از رفتار نادرست متصدیان ایستگاه ها، نبود اجازه استفاده از دستگاه های کارتخوان مستقر در ایستگاه ها و وضعیت اتوبوس ها و همین طور مزاحت های دست فروشان، فقط می توانند چشمان خود را بر آزارهای روح خود ببندند و ارزانی جابه جایی را بر آرامش روح خود ارجح بدانند.
قریب به 7 سال از عمر اتوبوس های بی آر تی در تهران می گذرد و دیگر اتوبوس های تندرو جزئی از زندگی شهری مردم گشته است اما آیا شهروندانمان از خدمات ارائه شده توسط این اتوبوس های اکثرا آلبالویی و قرمز رنگ و دوکابین راضی هستند؟
پورمحمد یکی از مسافران همیشگی خط 7 بی آر تی است؛ همان خطی که فروردین ماه امسال کشته های بسیاری را بر آسفالت های طولانی ترین خیابان خاور میانه نشاند. وی گفت: اتوبوس های خط میدان راه آهن-پایانه تجریش بدترین و بی کیفیت ترین اتوبوس های ممکن در پایتخت هستند چرا که نظافت در این اتوبوس ها در حد صفر است، رانندگان آن طور که باید به مسافر احترام نمی گذارند و برای کسب درآمد بیشتر از هیچ کاری فروگذار نیستند، مخصوصا این که با سرعت های سرسام‌آور در خیابان ولیعصر حرکت می کنند و سبقت های غیرمجاز گاه و بیگاه آنان دل مسافران را می لرزاند و مسافر احساس می کند بر اتوبوس دیوانه شهر بازی سوار است تا بر یک اتوبوس شهری!
دیگر مسافر خط میدان راه آهن – پایانه تجریش، جوان 19 ساه ای است که در هفته 3 روز را مهمان اتوبوس های این خط است ، وی نیز در پاسخ به سوال خبرنگار ما در خصوص عملکرد رانندگان این خط و همین طور نظافت ایستگاه ها گفت: رانندگان اتوبوس ها به خاطر سوار کردن مسافر بیشتر بر سر چهارراه ها توقف های طولانی مدت دارد و این موضوع مسافران را کلافه می کند، علاوه بر این نظافتی در کار نیست و ایستگاه ها نظافت درستی ندارند، همین طور سروصدای دست فروشان و دایره‌تنبکی‌ها هم که جای خود دارد و اجازه نمی دهد صدا به صدا برسد.
به سراغ مسافران خط 5 بی آر تی هم می رویم، بی آر تی سوارانی که از دست متصدیان ایستگاه های این خط بابت نبود اجازه استفاده از دستگاه های کارت خوان به ستوه آمدند و با وجود داشتن کارت بلیت الکترونیک به زور و اجبار متصدیان ایستگاه باید پول پرداخت کنند. اما مگر نه اینکه سنندجی مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی بارها و بارها تاکید کرده که سفر مسافرانی که دارای کارت بلیت هستند و دستگاه کارتخوان خراب است رایگان خواهد بود، پس متصدیان ایستگاه ها که بر روی گیت ها و دستگاه های کارتخوان ظاهرا خراب می نشینند، از جان مسافران چه می خواهند!؟ البته با نشستن هایی که مسئولان ایستگاه بر روی گیت ها انجام می دهند بعید است که دستگاه سالم بماند و یا سالم دیده شود!
محمدرضا، دانشجویی که میهمان هر روز پایانه علم و صنعت-پایانه بیهقی است با ابراز گلایه از رفتار نادرست متصدیان ایستگاه های بی آر تی که اخیرا به شدت ناملایمات افزوده شده است، گفت: سوارشدن هرروزم در ایستگاه مصلی عذابی الیم است چرا که با وجود داشتن کارت بلیت باید پول زور آن هم به صورت نقد پرداخت کنم و هرچه به متصدی ایستگاه می گویم کارت بلیت دارم و مشکل از شماست، گوش نمی دهد و اگر پول نقد پرداخت نکنم با من درگیر می شوند، بنابراین ترجیح می دهم پول زور را بدهم اما با این جماعت دهان به دهان نگذارم.
مسافران اولین خط بی آر تی هم گله‌مند بودند از نبود صندلی برای نشستن و دیر اعزام شدن اتوبوس ها و تراکم مسافران، خانم عسگری، یکی از مسافران خط پایانه آزادی–تهرانپارس هم با اشاره به تراکم مسافر در ساعات صبحگاهی و عصرگاهی پیک سفر گفت: قبلا اتوبوس های دوکابین جای بیشتری برای نشستن داشتند اما در حال حاضر شاید حداکثر 6 صندلی برای نشستن باشد. وی همچنین کاهش جا برای قسمت بانوان را در اتوبوس های این خط از جمله معضلات جدید آن نام برد.
البته اخیرا پارک کردن موتورسیکلت های مسئولان کنترل بلیت هم از آن قوزهای بالای قوز است که بی آر تی سواران را کلافه کرده است، مسئول بررسی بلیت مسافران و دریافت پول از افرادی که فاقد کارت بلیت هستند، موتور خود را در مجل کارشان پارک کرده و بر روی آن لم می دهند و کار خود را انجام می‌دهند و کسی هم با آن‌ها کاری ندارد، البته اگر در حین کار کردن سیگاری روشن نکنند، لطف بزرگی به مسافران کرده اند که بابت این لطف باید جوایز ارزنده ای به این فرد خدمت‌گزار و مسئولیت‌پذیر اهدا شود.
حال سوال اینجا است که آیا برای نظارت بر عملکرد این افراد که نماینده شرکت واحد اتوبوسرانی هستند، بازرسی وجود ندارد تا مسافرانی که از خطوط بی آر تی استفاده می کنند با آرامش خاطر از سفر کوتاه خود لذت ببرند و رفتار زشت متصدیان و مسئولان ایستگا ها خاطرشان را نیاز دارد؟
منبع:عصرخبر
