صراط: سایت عصر ایران نوشت: کمتر کسی برای بوسنی شانس زیادی در گروه ما قائل بود. خیلی ها روی کاغذ، دست و دل بازانه می نوشتند از آنها سه امتیاز می گیریم. اما نمایش جسورانه تیمی که نخستین تجربه خود را در جام جهانی تجربه می کند ترس تازه ای آفریده است.
بازیکنان بوسنی که در مقابل ستاره های آرژانتین قرار گرفته بودند در همان دقیقه 2 با یک گل به خودی عقب افتادند؛ شروعی دردناک و متلاشی کننده.
آنها که تا پاسی از شب بیدار مانده بودند در انتظار گل های پیاپی آرژانتین ماندند ولی این بوسنی بود که بازی را برای دقایقی در دست گرفت. شاید اگر خلاقیت فردی لیونل مسی نبود آرژانتین به سادگی نمی توانست هر سه امتیاز را به دست بیاورد. تک گل بوسنی گرچه آنها را از شکست نرهانید اما سبب شد بسیاری از رسانه های دنیا صفت «خفیف» را به برد آرژانتین بچسبانند.
در سایت های مختلف فارسی زبان، کاربران پای خبر پیروزی 2 – 1 آرژانتین مقابل بوسنی کامنت گذاشته و عنوان کرده بودند حالا باید از بوسنی هم ترسید؛ آنها تیم دست و پا بسته ای نیستند.
ترس، ترس و ترس ... در ورزشی مثل فوتبال این کُشنده تر از هر ضربه پنالتی، اخراج، گل به خودی یا هر اتفاق دیگری است. ترس زانوها را سست می کند و توان جنگیدن را از سلول ها می دزدد.
بوسنی البته نشان داد تیم محترمی است، بازیکنانش فوتبال را می شناسند و حالا می توانند با بیرون آمدن از زیر فشار بازی با مسی و یارانش بهتر بازی کنند اما این لزوماً به معنای شکست دادن ایران نیست.
فراموش نکنیم در جام جهانی 2010 تیم کره شمالی -که بلیت صعود ما به مسابقات را از جیب افشین قطبی کش رفت- در دیدار نخست مقابل برزیل نمایش شجاعانه ای داشت و طلایی پوشان به زحمت توانستند آنها را 2-1 شکست دهند اما در بازی بعد مقابل پرتغال - که کی روش سرمربی گری آن را برعهده داشت- 7 بار گل خوردند.
هر مسابقه فوتبال یک داستان تازه است. از بازی هایی این همه پرگل و زیبا لذت ببریم و با مقایسه نتیجه های دیگر دیدارها برای بازی های پیش رو نه خیال بافی های اغراق آمیز کنیم و نه بیهوده بترسیم.
از بیل شنکلی سرمربی مشهور لیورپول نقل می کنند که می گفت: بازی بعد، مهم ترین بازی است. یعنی – به تعبیر تازه رییس جمهور روحانی- نباید مدام سر را به عقب برگرداند.
ایران، امشب به مصاف نیجریه می رود، کافی است بازیکنان مان مثل کاستاریکایی ها و بوسنیایی ها نترسند، از بازی شان لذت ببرند و به روزهای پیش رو امیدوار باشند آن وقت ممکن است روزنامه های فردا صبح پر شود از تیترهایی با مضمون پیروزی یوزپلنگ ها بر سوپر عقاب ها...
بازیکنان بوسنی که در مقابل ستاره های آرژانتین قرار گرفته بودند در همان دقیقه 2 با یک گل به خودی عقب افتادند؛ شروعی دردناک و متلاشی کننده.
آنها که تا پاسی از شب بیدار مانده بودند در انتظار گل های پیاپی آرژانتین ماندند ولی این بوسنی بود که بازی را برای دقایقی در دست گرفت. شاید اگر خلاقیت فردی لیونل مسی نبود آرژانتین به سادگی نمی توانست هر سه امتیاز را به دست بیاورد. تک گل بوسنی گرچه آنها را از شکست نرهانید اما سبب شد بسیاری از رسانه های دنیا صفت «خفیف» را به برد آرژانتین بچسبانند.
در سایت های مختلف فارسی زبان، کاربران پای خبر پیروزی 2 – 1 آرژانتین مقابل بوسنی کامنت گذاشته و عنوان کرده بودند حالا باید از بوسنی هم ترسید؛ آنها تیم دست و پا بسته ای نیستند.
ترس، ترس و ترس ... در ورزشی مثل فوتبال این کُشنده تر از هر ضربه پنالتی، اخراج، گل به خودی یا هر اتفاق دیگری است. ترس زانوها را سست می کند و توان جنگیدن را از سلول ها می دزدد.
بوسنی البته نشان داد تیم محترمی است، بازیکنانش فوتبال را می شناسند و حالا می توانند با بیرون آمدن از زیر فشار بازی با مسی و یارانش بهتر بازی کنند اما این لزوماً به معنای شکست دادن ایران نیست.
فراموش نکنیم در جام جهانی 2010 تیم کره شمالی -که بلیت صعود ما به مسابقات را از جیب افشین قطبی کش رفت- در دیدار نخست مقابل برزیل نمایش شجاعانه ای داشت و طلایی پوشان به زحمت توانستند آنها را 2-1 شکست دهند اما در بازی بعد مقابل پرتغال - که کی روش سرمربی گری آن را برعهده داشت- 7 بار گل خوردند.
هر مسابقه فوتبال یک داستان تازه است. از بازی هایی این همه پرگل و زیبا لذت ببریم و با مقایسه نتیجه های دیگر دیدارها برای بازی های پیش رو نه خیال بافی های اغراق آمیز کنیم و نه بیهوده بترسیم.
از بیل شنکلی سرمربی مشهور لیورپول نقل می کنند که می گفت: بازی بعد، مهم ترین بازی است. یعنی – به تعبیر تازه رییس جمهور روحانی- نباید مدام سر را به عقب برگرداند.
ایران، امشب به مصاف نیجریه می رود، کافی است بازیکنان مان مثل کاستاریکایی ها و بوسنیایی ها نترسند، از بازی شان لذت ببرند و به روزهای پیش رو امیدوار باشند آن وقت ممکن است روزنامه های فردا صبح پر شود از تیترهایی با مضمون پیروزی یوزپلنگ ها بر سوپر عقاب ها...
