بازتاب این سیگنال‌ها سپس توسط تلسکوپ «گرین بنک» در وست ویرجینیا شکار شدند. این تلسکوپ با عرض 100.6 متر، بزرگ‌ترین تلسکوپ رادیویی کاملا قابل هدایت از نظر جهت زاویه دید در زمین به شمار می‌آید.
محققان از روش «رادار دو پایه» (bistatic) برای مطالعه بسیاری از اجرام منظومه شمسی استفاده می‌کنند. در این جا فناوری مزبور جزئیات زیرسطحی را در دو مکان ماه، یعنی دریای Serenity و دهانه برخورد آریستیلوس (Aristillus) آشکارسازی کرد.
دانشمندان توانستند 10.06 تا 15.24 متر در زیر سطح دریای Serenity را مشاهده کنند. این دریا نزدیک به مکانی است که در آن، آخرین تلاش فضانورد سرنشین‌دار ناسا به ماه یعنی ماموریت آپولو 17 با هدف لمس سطح این قمر در دسامبر سال 1972 صورت گرفت.
نواحی تاریک و روشن در تصاویر ارسالی جدید جزئیاتی درباره ترکیب صخره‌ها و غبار ماه را نشان می‌دهند. این تصاویر راداری همچنین دیدگاه نوینی در خصوص دهانه برخورد آریستی لوس ارائه می‌دهند که عرض آن 54,720 و عمقش 3,541 متر گزارش شده است.
تصاویر دریافتی به دانشمندان در تفسیر تاریخ پیچیده ماه کمک می‌کند زیرا این قمر اغلب به دلیل لایه‌های غباری که طی میلیاردها سال ایجاد شده‌اند، در هاله‌ای از ابهام است.
