صراط: مدیر مؤسسه واشنگتن گفت آمریکا نباید مطالبات هسته‌ای خود از ایران را تعدیل کند بلکه باید حتی خواستار محدود کردن برنامه‌های امنیتی ایران نیز باشد!
مایکل سینگ ضمن یادداشتی در وبسایت این اندیشکده نوشت: توافقنامه هسته‌ای با ایران باید علاوه بر پیام عقوبت‌های سخت برای فعالیت‌های این کشور، حامل تعهد واشنگتن به متحدان منطقه‌ای‌اش باشد.
سینگ می‌افزاید: به رغم پافشاری مقامات آمریکایی بر این قضیه که «عدم توافق بهتر از امضای یک توافق بد است»، آنها به این امر واقف هستند که طی 35 سال گذشته فرصت‌های دیپلماتیک امیدوار کننده چندانی برای ایران ایجاد نشد. آنها احتمالاً از این نگران هستند که توانایی «حسن روحانی» برای ایستادگی در برابر مخالفت داخلی با طرح‌های سیاسی و اقتصادی‌اش زودگذار و ناپایدار باشد... ناظران با این توجیه که مسائلی مانند سوریه و برنامه‌های موشکی ایران در حوزه اختیارات سپاه پاسداران و نه روحانی است، از طرح این مسائل در مذاکرات طفره می‌روند.
وی با بیان اینکه تعدیل خواسته‌های هسته‌ای آمریکا به امید تقویت روحانی، اقدامی اشتباه است، در توضیح استدلال خود نوشت: توافقنامه علاوه بر مذاکره کنندگان آمریکایی باید شرکای بدبینی را راضی و خشنود کند که در مورد قصه روحانی تردید دارند و مایل به در خطر انداختن امنیت خود به واسطه این قصه نیستند. مهم‌تر از همه اینکه کنگره که ممکن است در صورت موافق نبودن با توافقنامه از لغو تحریم‌های ایران امتناع کند، جای چندانی برای باقیمانده توان هسته‌ای ایران باقی نگذارد.
مدیر مؤسسه واشنگتن خاطرنشان کرد: توافقنامه علاوه بر حوزه‌های هسته‌ای غیر نظامی ایران باید تشکیلات و ابزارهای امنیتی ایران را محدود کند. یک راه انجام این کار، تأکید بر توقف فعالیت موشکی ایران، شفاف‌سازی درباره تحقیقات تسلیحاتی‌اش و اطمینان دادن به ایران که کل برنامه هسته‌ای‌اش تحت نظارت شدید و دقیق بازرسان قرار دارد. همچنین لغو تحریم‌ها باید تدریجی و مرحله‌ای باشد. در نهایت اینکه آمریکا باید تلاش‌ها برای مذاکرات هسته‌ای را با کمپینی انرژی‌بخش برای تقویت همکاری با متحدان منطقه‌ای و مقابله با حمایت ایران از تروریسم و دیگر فعالیت‌های با ثبات کننده منطقه توأم کند.
مایکل سینگ ضمن یادداشتی در وبسایت این اندیشکده نوشت: توافقنامه هسته‌ای با ایران باید علاوه بر پیام عقوبت‌های سخت برای فعالیت‌های این کشور، حامل تعهد واشنگتن به متحدان منطقه‌ای‌اش باشد.
سینگ می‌افزاید: به رغم پافشاری مقامات آمریکایی بر این قضیه که «عدم توافق بهتر از امضای یک توافق بد است»، آنها به این امر واقف هستند که طی 35 سال گذشته فرصت‌های دیپلماتیک امیدوار کننده چندانی برای ایران ایجاد نشد. آنها احتمالاً از این نگران هستند که توانایی «حسن روحانی» برای ایستادگی در برابر مخالفت داخلی با طرح‌های سیاسی و اقتصادی‌اش زودگذار و ناپایدار باشد... ناظران با این توجیه که مسائلی مانند سوریه و برنامه‌های موشکی ایران در حوزه اختیارات سپاه پاسداران و نه روحانی است، از طرح این مسائل در مذاکرات طفره می‌روند.
وی با بیان اینکه تعدیل خواسته‌های هسته‌ای آمریکا به امید تقویت روحانی، اقدامی اشتباه است، در توضیح استدلال خود نوشت: توافقنامه علاوه بر مذاکره کنندگان آمریکایی باید شرکای بدبینی را راضی و خشنود کند که در مورد قصه روحانی تردید دارند و مایل به در خطر انداختن امنیت خود به واسطه این قصه نیستند. مهم‌تر از همه اینکه کنگره که ممکن است در صورت موافق نبودن با توافقنامه از لغو تحریم‌های ایران امتناع کند، جای چندانی برای باقیمانده توان هسته‌ای ایران باقی نگذارد.
مدیر مؤسسه واشنگتن خاطرنشان کرد: توافقنامه علاوه بر حوزه‌های هسته‌ای غیر نظامی ایران باید تشکیلات و ابزارهای امنیتی ایران را محدود کند. یک راه انجام این کار، تأکید بر توقف فعالیت موشکی ایران، شفاف‌سازی درباره تحقیقات تسلیحاتی‌اش و اطمینان دادن به ایران که کل برنامه هسته‌ای‌اش تحت نظارت شدید و دقیق بازرسان قرار دارد. همچنین لغو تحریم‌ها باید تدریجی و مرحله‌ای باشد. در نهایت اینکه آمریکا باید تلاش‌ها برای مذاکرات هسته‌ای را با کمپینی انرژی‌بخش برای تقویت همکاری با متحدان منطقه‌ای و مقابله با حمایت ایران از تروریسم و دیگر فعالیت‌های با ثبات کننده منطقه توأم کند.
