آیا روحانی از الگوی یاسر عرفات بهره می برد؟

"گروه سیاسی صراط" -شاید برای خیلی از جوانان این دوره، یاسر عرفات تنها نامی باشد که در مبارزات فلسطین و رژیم اشغالگر قدس می توان به حضورش اشاره کرد. یک انقلابی دو آتشه ضد اسراییلی که یک هفته پس از انقلاب ایران در بهشت زهرای ایران به سخنرانی پرداخت و گفت: «به موشه دایان گفتم آمریکا برای تو، من به ایران تکیه خواهم کرد!». فردی که در سالهای ابتدایی تاسیس جنبش فتح، شاخه نظامی آن را هدایت می کرد و عملیاتهای نظامی بر علیه اسراییل را به عهده داشت. اما سالهای زیادی طول نکشید تا این انقلابی طرفدار براندازی رژیم اشغالگر قدس، در 1988 نه تنها اسراییل را به رسمیت شناخت که چندسال بعد همراه با شیمون پرز و اسحاق رابین، جایزه صلح نوبل را دریافت و از سوی مبارزان انقلابی فلسطینی به عنوان سازشکارترین نماد مبارزاتی فلسطین شناخته شد.

حال و سالها پس از تمام شدن دوران یاسر عرفات، در ایران، کشوری که یاسر عرفات آن را «خانه خود» می دانست و بدون خبر به مقامات ایرانی به آن رفت و آمد می کرد، یک انقلابی سابق به انتخاب مردم ایران قوه مجریه ایران را برعهده گرفته است. یک انقلابی دو آتشه که روزی انقلابی گری خود را نماد افتخار می دانست و این روزها و پس از به قدرت رسیدن، حقوقدان بودن خود را.
حسن روحانی که در سالهای نخست انقلاب، جز خطبای برجسته و به شدت انقلابی به شمار می رفت، نظرات جالبی در خصوص مبارزه با آمریکا داشته است که این روزها شاید مرورش برای بسیاری تعجب بر انگیز به نظر رسد. به عنوان مثال، در مستقیم ترین رویارویی ایران و آمریکا از ابتدای انقلاب تا کنون، یعنی تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، وی در سال 59 به عنوان نماینده سمنان معتقد بود:
«حادثه عظیمی بنام مسأله گروگان گیری درتاریخ ما اتفاق افتاد. ابرقدرتی بنام امریکا ، شکسته شد. این بت امریکا درهم شکسته شد. کسانی درجامعه ما و درسراسر جهان بودندکه فکرمی کردند به امریکا نمی شود گفت بالای چشمت ابروست و این مسئله را باور و یقین داشتند. بت امریکاشکسته شد. این بت پوشالی ازبین رفت».

وی در ادامه معتقد بود:
« ازهمان آغاز یک عده با مسأله گروگان گیری مخالفت کردند . یک عده می گفتند بی چون وچرا وبلافاصله گروگان ها باید آزاد شوند. عده ای می گفتند باید بمانند ومن روی این جمله تأکید می کنم. ملت ایران! درگروگان گیری ما گروگان نگرفته بودیم تا پولی رابه دست بیاوریم. این تبلیغات خودآمریکا است .ماگروگان گیری کردیم برای اینکه توطئه بزرگ آمریکا را خنثی کنیم.»

اما جالب ترین قسمت اظهار نظر سالهای دور حسن روحانی در خصوص این اتفاق شاید این قسمت صحبتهای وی باشد:
« ما در مسأله گروگان گیری آن قدر مقاومت کردیم تا آمریکا در برابر ملت ما خم شود. مسأله پول مطرح نبود. مسأله خم شدن آمریکا مطرح بود. آن قدر مقاومت کردیم تا آمریکا در برابر ملت ما وادار به رکوع شد. » {1}
اما دانستن این نظرات در این روزها که با روی کار آمدن دولت یازدهم و افتخار آقای رییس جمهور به توافقی بزرگ در ژنو که به زعم ایشان: «یعنی زانو زدن قدرتهای بزرگ در برابر ملت ایران»، روی دیگری از نظرات ایشان را نشان می دهد. توافقی که بسیاری از کارشناسان اهل فن و سیاستمداران ایرانی را به واکنش در مقابل این توافقنامه سازشکارانه و تحقیرآمیز برانگیخت. وی که با شعار تحمل مخالف و نقدپذیری در استفاده از نظرات کارشناسان پس از روی کار آمدن، نظر بسیاری از مردم را به خود جلب کرد، در مقابل نظرات و انتقادات این کارشناسان، آنها را «عده ای کم سواد» میداند «که از منابع خاصی تغذیه می شوند».

این موضع همراه با عصبانیت ایشان در مورد قرارداد ژنو و حمایت بی چون و چرا از آن، اما مربوط به دوستان منتقد داخلی ایشان است که باید مشمول اصل «رحماء بینهم» باشد، که ظاهراً وی به هیچ وجه به این اصل اعتقادی ندارند. اما واکنش رییس جمهور که در مقابل دشمنان ایران باید بر مبنای اصل «اشداء علی الکفار» باشد، این روزها کاملا به امری دوستانه و از سر ضعف تبدیل شده است. ایشان در اولین سفر خود به آمریکا، در اقدامی عجولانه و غیردیپلماتیک که واکنش غیرمستقیم رهبر انقلاب را نیز در پی داشت، با اوباما به مذاکره تلفنی پرداخت.

اما ماجرای "اوباما دوستی" دولت تدبیر و امید، به همینجا ختم نشده و ظاهرا نمی شود. حسن روحانی در مصاحبه با نشریه فاینشنال تایمز، در موضعی تعجب انگیز، اوباما را که هر روز با زبانی تند و بی ادبانه، تهدیدات نظامی اش را به رخ مردم ایران می کشد، «فردی بسیار مودب و باهوش» معرفی می کند.

این اظهار نظر که واکنش بسیاری از هواداران شیخ حسن روحانی را نیز در پی داشت، این سوال را به ذهن متبادر می سازد که آیا آقای رییس جمهور از مدل یاسر عرفات در احقاق حق ملت ایران در برابر قدرتهای زورگوی غربی استفاده می کند و تلاش می کند با سازش همه جانبه و از موضع ضعف، منافع ملت ایران را از دل دریای پر از دشمنی دشمنان بیرون کشد یا اینها تنها سیاستی موقت و ژستی دیپلماتیک است برای حل مشکلات. مساله ای که با شایعه سازی برخی جریان های منتسب به ایشان در مورد نامزدی وی برای جایزه صلح نوبل، استفاده از الگوی امتحان پس داده"یاسر عرفات" را بیش از پیش در ذهنها پر رنگ تر می نماید.

با این حال، این روزها که با سپری شدن روزهای بعد از توافق ژنو و تهدیدات بیش از پیش امریکا، انتقادات به دولت ایشان افزایش یافته است، باید منتظر ماند و دید مسیر انتخاب شده وی تحقق الگوی فوق را در پی خواهد داشت یا با ادامه الگوی سالهای دور خود با مقاومت در برابر امریکا اتفاقات دیگری رقم خواهد خورد و او از دل نظرات ظاهرا"با سوادانه" تر ، به نسبت از مخالفین "کم سواد"شان، به ناگاه نسخه ای متفاوت را برای ملت ایران خواهند پیچید!