صراط: روز دوشنبه 18 آذر 1392 نمایندگان سه طرف اردنی،
فلسطینی و اسرائیلی در مقر بانک جهانی در واشنگتن توافقنامه ای را برای
ايجاد خط لوله انتقال آب از دریای سرخ به بحرالمیت با هدف نجات بحرالمیت از
نابودی، امضا کردند. پیش بینی میشود اجرای این طرح که شامل ايجاد 180
کیلومتر خط لوله از طریق 4 کانال برای انتقال سالانه حدود 100میلیون متر
مکعب آب از دریای سرخ به بحرالمیت است، حدود پنج سال طول بکشد و حدود 980
میلیون دلار هزینه داشته باشد. این توافقنامه با حضور حسام الناصر وزير آب
اردن؛ شداد التیلی وزير آب تشکیلات خودگردان فلسطین و سیلوان شالوم وزیر
زیرساختها و توسعه منطقه اي رژيم صهيونيستي امضا شد.
دولت اردن سعی کرد بعد از امضای این توافقنامه با بهره برداری سیاسی از این طرح تحمیلی آن را دستاوردی بزرگ برای خود بداند و منافع متعدد آن از جمله ادعای تامین آب شرب برای اردنی ها را برای ملت برشمرد. اما این نکته از دید تحلیلگران و آگاهان به مسایل منطقه ای دور نماند که بیشترین سود از این طرح به رژیم صهیونیستی رسید. به گونه ای که شالوم امضای این توافقنامه را رویدادی تاریخی توصیف کرد و گفت این اقدام پیش بینی تئودور هرتزل [از بنیانگذاران جنبش صهیونیسم] را تحقق بخشید. وی از فواید اقتصادی این طرح برای شیرین کردن آب آنهم در دوره ای سخن گفت که بنا به قول معروف سیاستمداران، جنگ آینده جهانی بر روی منابع آبی خواهد بود و صهیونیست ها از مدت ها پیش روی دست اندازی به منابع آبی همسایگان خود فعال شده اند.
شالوم سه مرحله برای این طرح در نظر می گرفت که شامل کمک به روند سازش [عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی]، فواید اقتصادی ویژه برای اسرائیل و اهمیت سیاسی–استراتژیک آن برای این رژیم است.
جالب اینجاست که بهانه اصلی اجرای این طرح یعنی احیای بحرالمیت در حالی در رسانه ها مطرح شده که رژیم صهیونیستی عامل اصلی خشکاندن احتمالی این دریاچه در چند دهه آینده است. چرا که این رژیم با سرقت بی رویه از آب رود اردن برای استفاده شهرک های غیر قانونی صهیونیستی زمینه های خشکیدن این دریاچه را فراهم کرده است.
دکتر مازن قمصیه در این زمینه می نویسد برداشت غیر قانونی از آب روز اردن به اندازه ای که میزان ریزش آب این رود از 1250 میلیون متر مکعب در دهه پنجاه به 200 میلیون متر مکعب تقلیل یافته است. از سوی دیگر صنایع شیمیایی و اتمی اسرائیل نیز سهم بسزایی در بخار شدن نزدیک به 262 میلیون متر مکعب از آب این دریاچه دارد.
در توافقنامه اولیه این پروژه آمده است که اردن، اسرائيل و فلسطين هر يك به طور مساوی حدود 850 ميليون متر مكعب آب را بدون آسيب به بحر الميت به مصرف برسانند، این در حالی است که صهیونیست ها پیشتر نیز نشان داده اند سابقه تاریکی در اجرای تعهدات خود دارند. بر اساس قرارداد وادی عربه از سال 1994 رژیم صهیونیستی متعهد بوده سالیانه 55 میلیون متر مکعب آب را به اردن انتقال بدهد، ولي همه ساله با دزديدن 20 ميليون متر مكعب سهم آب اردن تنها 35 میلیون متر مکعب آب را به اين كشور انتقال می دهد.
امضای این توافق از سایر موارد مشابه در امضای پروتکل های بین المللی متفاوت است، چرا که امضا کنندگان آن در یک سطح قرار ندارند. تشکیلات خودگردان یکی از طرف های امضا کننده این قرارداد است که به علت انتخاب نشدن از سوی مردم فلسطین صلاحیت امضای چنین توافقنامه های تاریخی را ندارد. اردن نیز در حالی این توافقنامه را امضا کرده که نمایندگان مجلس شورای این کشور کوچکترین اطلاع یا اختیاری از خود برای رد یا تایید آن نداشتند. رژیم صهیونیستی با وجود معلق ماندن شش پرونده خود با دولت فلسطین اقدام به مذاکرات محرمانه با طرفهای دیگر کرده است تا مفاد توافق یک جانبه احداث خط لوله انتقال آب دریای سرخ به بحر المیت را به طرفهای دیگر تحمیل کرده و منافع حیاتی خود را با منابع مالی طرف های دیگر تامین کند.
مخالفان طرح صهیونیستی کانال دو دریا
با وجود تلاش تبلیغاتی دولت اردن در راستای مثبت نشان دادن این توافق موجی از نارضایتی از امضای این قرارداد در اردن به وجود آمده است:
در 14 شهریور 1392 کمیته مبارزه با عادي سازي روابط با رژيم صهيونيستي در اردن در خصوص این پروژه به دولت اردن هشدار داد و آن را از تن دادن به اين طرح کاملا صهيونيستي برحذر داشت. مناف مجلی رئیس اين کمیته گفت: دولت اردن با سوء استفاده از جنجال سوریه به دنبال برگزاری مناقصه این قرارداد خواهد بود.
عبدالباری عطوان تحلیلگر مسایل منطقه ای در مقاله ای در این رابطه می نویسد: گرچه امضای این توافقنامه به بهانه جلوگیری از خشک کردن بحر المیت انجام می شود، اما سوء استفاده خبیثانه اسرائیل از این پروژه که در طول 60 سال اخیر از ثروت های معدنی فلسطین استفاده کرده، عامل اصلی انجام آن است. برنده بزرگ و اصلی این پروژه اسرائیل و شرکت های این رژیم است که آن را امضا کرده اند.
وی تاکید کرد امضای توافقنامه دریای سرخ ویترینی برای امضای توافقنامه نهایی در پشت صحنه ملت فلسطین و به رسمیت شناختن دولت یهودی اسرائیل و از بین بردن حق بازگشت و تبدیل کردن قدس عربی به شهر مقدس و تقسیم مسجد الاقصی و برافراشتن پرچم صوری عربی بر فراز این مسجد است، این همان اجرای بند به بند شرایط نتانیاهو است که مقامات تشکیلات خودگردان با داد و بیداد آن را رد می کنند، اما به زودی آن را تایید خواهند کرد و با آن معامله خواهند کرد و با اسرائیلی ها نیز آشتی خواهند کرد.
رژیم صهیونیستی، اردن و تشکیلات خودگردان فلسطین در حالی توافقنامه اتصال بحرالمیت به دریای سرخ را امضا می کنند که دوستداران محیط زیست درباره فجایع زیست محیطی این طرح بخصوص برای بحرالمیت هشدار می دهند.
دوستداران طبیعت درباره خطرات زیست محیطی فاجعه بار اجرای این طرح برای جزایر مرجانی در خلیج عقبه و نیز خواص آب بحرالمیت هشدار داده و گفتند در نتیجه ترکیب آب دو دریا، لایه های آهکی روی سطح آب دریا ایجاد شده و به قرمز شدن آب بحرالمیت به سبب تجمع جلبک ها و خزه ها منجر می شود.
حسن ابو سمور استاد جغرافیای دانشگاه اردن گفت بیشتر این طرح یکصد و هشتاد کیلومتری در خاک اردن اجرا می شود و منطقه اجرای طرح در مدت پنج ساله اجرای آن، شاهد تردد گسترده ماشین آلات خواهد بود و خاک این منطقه که از اصل با خشکسالی و کم آبی شدید روبروست، از تردد خودروها و ماشین آلات آسیب خواهد دید.
عبیدات رئیس اتحادیه مهندسین اردن نیز در مورد خطرات ناشی از اجرای طرح اتصال آب دو دریا گفت این اتصال صرفا به مصلحت اسرائیل است. وی ضمن ابراز تعجب از عدم اطلاع نمایندگان مجلس از جزئیات توافقنامه گفت رژیم صهیونیستی به دنبال احیای منطقه نقب بعد از کوچ اجباری بادیه نشینان آن بر اساس طرح براور- پگین است.
در سال 1388 دکتر سفیان التل کارشناس مسائل آب و محیط زیست در مصاحبه با روزنامه الحقیقة الدولیة اردن گفته بود: اینکه گفته می شود پروژه کانال انتقال آب دریای سرخ به بحر المیت نیازهای اردن به آب شرب را بدون تحمل ضررهای جانبی تامین می کند، دروغ محض است. مطالعات و دلایل زیادی در رد این ادعا وجود دارد. دکتر سفیان التل معتقد است مشکل آب اردن تنها با پروژه شیرین کردن و تصفیه آب دریای سرخ و نیز انتقال آب از سفره زیر زمینی آب " دیسی" به عمان حل خواهد شد.
دکتر التل تاکید کرد که پروژه "قنات دو دریا" یکی از آرزوهای صهیونیست ها بوده و هست و به اعتقادات شهرک سازی و توراتی صهیونیستها مرتبط است و هدف رژیم صهیونیستی از اصرار بر انجام این پروژه توسط اردن، تحمیل کردن هزینه های گزاف آن به اردن و زیر بار قرض بردن این کشور است و خطرات زیست محیطی و سیاسی آن برای اردن بیش از فواید آن می باشد.
رژیم صهیونیستی به این ترتیب با استعانت از سرسپردگی رژیم های عربی علاوه بر تامین نیازهای حیاتی خود به آب شرب و انرژی برق آبی، در قالب این توافق هزینه های این طرح عظیم را نیز از جیب ملت های مسلمان برداشته و غوغاسالاری رژیم های غربی و موسسات بین المللی از جمله بانک جهانی در راستای کمک به این طرح زیست محیطی نیز تنها و تنها در راستای اهداف اسرائیل تعریف می شود.
به امید روزی که سران عرب برای حفظ قدرت پادشاهی خود هم که شده از دامن غرب و صهیونیست ها پناه برده و در مسیر آرمان های واقعی ملتهای خود و اعتلای جهان اسلام قدم بردارند.
دولت اردن سعی کرد بعد از امضای این توافقنامه با بهره برداری سیاسی از این طرح تحمیلی آن را دستاوردی بزرگ برای خود بداند و منافع متعدد آن از جمله ادعای تامین آب شرب برای اردنی ها را برای ملت برشمرد. اما این نکته از دید تحلیلگران و آگاهان به مسایل منطقه ای دور نماند که بیشترین سود از این طرح به رژیم صهیونیستی رسید. به گونه ای که شالوم امضای این توافقنامه را رویدادی تاریخی توصیف کرد و گفت این اقدام پیش بینی تئودور هرتزل [از بنیانگذاران جنبش صهیونیسم] را تحقق بخشید. وی از فواید اقتصادی این طرح برای شیرین کردن آب آنهم در دوره ای سخن گفت که بنا به قول معروف سیاستمداران، جنگ آینده جهانی بر روی منابع آبی خواهد بود و صهیونیست ها از مدت ها پیش روی دست اندازی به منابع آبی همسایگان خود فعال شده اند.
شالوم سه مرحله برای این طرح در نظر می گرفت که شامل کمک به روند سازش [عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی]، فواید اقتصادی ویژه برای اسرائیل و اهمیت سیاسی–استراتژیک آن برای این رژیم است.
جالب اینجاست که بهانه اصلی اجرای این طرح یعنی احیای بحرالمیت در حالی در رسانه ها مطرح شده که رژیم صهیونیستی عامل اصلی خشکاندن احتمالی این دریاچه در چند دهه آینده است. چرا که این رژیم با سرقت بی رویه از آب رود اردن برای استفاده شهرک های غیر قانونی صهیونیستی زمینه های خشکیدن این دریاچه را فراهم کرده است.
دکتر مازن قمصیه در این زمینه می نویسد برداشت غیر قانونی از آب روز اردن به اندازه ای که میزان ریزش آب این رود از 1250 میلیون متر مکعب در دهه پنجاه به 200 میلیون متر مکعب تقلیل یافته است. از سوی دیگر صنایع شیمیایی و اتمی اسرائیل نیز سهم بسزایی در بخار شدن نزدیک به 262 میلیون متر مکعب از آب این دریاچه دارد.
در توافقنامه اولیه این پروژه آمده است که اردن، اسرائيل و فلسطين هر يك به طور مساوی حدود 850 ميليون متر مكعب آب را بدون آسيب به بحر الميت به مصرف برسانند، این در حالی است که صهیونیست ها پیشتر نیز نشان داده اند سابقه تاریکی در اجرای تعهدات خود دارند. بر اساس قرارداد وادی عربه از سال 1994 رژیم صهیونیستی متعهد بوده سالیانه 55 میلیون متر مکعب آب را به اردن انتقال بدهد، ولي همه ساله با دزديدن 20 ميليون متر مكعب سهم آب اردن تنها 35 میلیون متر مکعب آب را به اين كشور انتقال می دهد.
امضای این توافق از سایر موارد مشابه در امضای پروتکل های بین المللی متفاوت است، چرا که امضا کنندگان آن در یک سطح قرار ندارند. تشکیلات خودگردان یکی از طرف های امضا کننده این قرارداد است که به علت انتخاب نشدن از سوی مردم فلسطین صلاحیت امضای چنین توافقنامه های تاریخی را ندارد. اردن نیز در حالی این توافقنامه را امضا کرده که نمایندگان مجلس شورای این کشور کوچکترین اطلاع یا اختیاری از خود برای رد یا تایید آن نداشتند. رژیم صهیونیستی با وجود معلق ماندن شش پرونده خود با دولت فلسطین اقدام به مذاکرات محرمانه با طرفهای دیگر کرده است تا مفاد توافق یک جانبه احداث خط لوله انتقال آب دریای سرخ به بحر المیت را به طرفهای دیگر تحمیل کرده و منافع حیاتی خود را با منابع مالی طرف های دیگر تامین کند.
مخالفان طرح صهیونیستی کانال دو دریا
با وجود تلاش تبلیغاتی دولت اردن در راستای مثبت نشان دادن این توافق موجی از نارضایتی از امضای این قرارداد در اردن به وجود آمده است:
در 14 شهریور 1392 کمیته مبارزه با عادي سازي روابط با رژيم صهيونيستي در اردن در خصوص این پروژه به دولت اردن هشدار داد و آن را از تن دادن به اين طرح کاملا صهيونيستي برحذر داشت. مناف مجلی رئیس اين کمیته گفت: دولت اردن با سوء استفاده از جنجال سوریه به دنبال برگزاری مناقصه این قرارداد خواهد بود.
عبدالباری عطوان تحلیلگر مسایل منطقه ای در مقاله ای در این رابطه می نویسد: گرچه امضای این توافقنامه به بهانه جلوگیری از خشک کردن بحر المیت انجام می شود، اما سوء استفاده خبیثانه اسرائیل از این پروژه که در طول 60 سال اخیر از ثروت های معدنی فلسطین استفاده کرده، عامل اصلی انجام آن است. برنده بزرگ و اصلی این پروژه اسرائیل و شرکت های این رژیم است که آن را امضا کرده اند.
وی تاکید کرد امضای توافقنامه دریای سرخ ویترینی برای امضای توافقنامه نهایی در پشت صحنه ملت فلسطین و به رسمیت شناختن دولت یهودی اسرائیل و از بین بردن حق بازگشت و تبدیل کردن قدس عربی به شهر مقدس و تقسیم مسجد الاقصی و برافراشتن پرچم صوری عربی بر فراز این مسجد است، این همان اجرای بند به بند شرایط نتانیاهو است که مقامات تشکیلات خودگردان با داد و بیداد آن را رد می کنند، اما به زودی آن را تایید خواهند کرد و با آن معامله خواهند کرد و با اسرائیلی ها نیز آشتی خواهند کرد.
رژیم صهیونیستی، اردن و تشکیلات خودگردان فلسطین در حالی توافقنامه اتصال بحرالمیت به دریای سرخ را امضا می کنند که دوستداران محیط زیست درباره فجایع زیست محیطی این طرح بخصوص برای بحرالمیت هشدار می دهند.
دوستداران طبیعت درباره خطرات زیست محیطی فاجعه بار اجرای این طرح برای جزایر مرجانی در خلیج عقبه و نیز خواص آب بحرالمیت هشدار داده و گفتند در نتیجه ترکیب آب دو دریا، لایه های آهکی روی سطح آب دریا ایجاد شده و به قرمز شدن آب بحرالمیت به سبب تجمع جلبک ها و خزه ها منجر می شود.
حسن ابو سمور استاد جغرافیای دانشگاه اردن گفت بیشتر این طرح یکصد و هشتاد کیلومتری در خاک اردن اجرا می شود و منطقه اجرای طرح در مدت پنج ساله اجرای آن، شاهد تردد گسترده ماشین آلات خواهد بود و خاک این منطقه که از اصل با خشکسالی و کم آبی شدید روبروست، از تردد خودروها و ماشین آلات آسیب خواهد دید.
عبیدات رئیس اتحادیه مهندسین اردن نیز در مورد خطرات ناشی از اجرای طرح اتصال آب دو دریا گفت این اتصال صرفا به مصلحت اسرائیل است. وی ضمن ابراز تعجب از عدم اطلاع نمایندگان مجلس از جزئیات توافقنامه گفت رژیم صهیونیستی به دنبال احیای منطقه نقب بعد از کوچ اجباری بادیه نشینان آن بر اساس طرح براور- پگین است.
در سال 1388 دکتر سفیان التل کارشناس مسائل آب و محیط زیست در مصاحبه با روزنامه الحقیقة الدولیة اردن گفته بود: اینکه گفته می شود پروژه کانال انتقال آب دریای سرخ به بحر المیت نیازهای اردن به آب شرب را بدون تحمل ضررهای جانبی تامین می کند، دروغ محض است. مطالعات و دلایل زیادی در رد این ادعا وجود دارد. دکتر سفیان التل معتقد است مشکل آب اردن تنها با پروژه شیرین کردن و تصفیه آب دریای سرخ و نیز انتقال آب از سفره زیر زمینی آب " دیسی" به عمان حل خواهد شد.
دکتر التل تاکید کرد که پروژه "قنات دو دریا" یکی از آرزوهای صهیونیست ها بوده و هست و به اعتقادات شهرک سازی و توراتی صهیونیستها مرتبط است و هدف رژیم صهیونیستی از اصرار بر انجام این پروژه توسط اردن، تحمیل کردن هزینه های گزاف آن به اردن و زیر بار قرض بردن این کشور است و خطرات زیست محیطی و سیاسی آن برای اردن بیش از فواید آن می باشد.
رژیم صهیونیستی به این ترتیب با استعانت از سرسپردگی رژیم های عربی علاوه بر تامین نیازهای حیاتی خود به آب شرب و انرژی برق آبی، در قالب این توافق هزینه های این طرح عظیم را نیز از جیب ملت های مسلمان برداشته و غوغاسالاری رژیم های غربی و موسسات بین المللی از جمله بانک جهانی در راستای کمک به این طرح زیست محیطی نیز تنها و تنها در راستای اهداف اسرائیل تعریف می شود.
به امید روزی که سران عرب برای حفظ قدرت پادشاهی خود هم که شده از دامن غرب و صهیونیست ها پناه برده و در مسیر آرمان های واقعی ملتهای خود و اعتلای جهان اسلام قدم بردارند.
