صراط: به نقل از پایگاه اینترنتی ال مانیتور طی گزارشی نوشت: اعتماد
به نفس، موفقیت در مصاحبه های شغلی، تداوم زندگی مشترک، یافتن شوهر، اینها
از جمله پاسخ های مشترکی است که زنان ایرانی حدود ۱۴ سال به بالا به سوالی
در مورد علت استفاده از لوازم آرایشی در خارج از منزل می دهند.
مهتاب، خانه دار، می گوید، هرگز بدون آرایش خانه را ترک نمی کند و همسرش برخی اوقات او را به دلیل اینکه برای رفتن به نانوایی در ساعت ۶.۳۰ صبح آرایش می کند، مسخره می کند. مهتاب می گوید: «من بدون آرایش به راحتی نمی توانم رانندگی کنم. مثل رانندگی کردن بدون عینک می ماند. اهمیتی ندارد که کسی به من توجه می کند یا نه، من همیشه باید از خط چشم و رژ لب قرمز رنگم استفاده کنم.»
وی تنها زن ایرانی نیست که چنین عادتی دارد. صنعت لوازم آرایشی در ایران صنعتی بزرگ است و تقاضا برای محصولات آرایشی با شتابی سریع رو به افزایش است، به طوری که ایران را به مقصد اصلی محصولات آرایشی تقلبی تبدیل کرده است.
این گزارش افزود: نتایج تحقیقات اخیر در مورد استفاده از لوازم آرایشی در استان اصفهان نشان می دهد، ۳۱.۷ درصد دختران بین ۱۵ تا ۱۹ سال از مدل های ارائه شده توسط شبکه های تلویزیونی خارجی پخش شده از ماهواره تبعیت می کنند. این رقم مطمئنا در پایتخت بالاتر است. ایران پس از عربستان، بزرگترین مصرف کننده لوازم آرایشی در منطقه است و مقام هفتم را نیز در بین همه کشورهای جهان داراست.
در حالی که هیچ آمار رسمی ای در مورد درصد استفاده از لوازم آرایشی در کشور وجود ندارد، برخی آمارهای غیررسمی حاکی است، زنان ایرانی بزرگترین مصرف کنندگان لوازم آرایشی تقلبی هستند. این محصولات با نام برندهای معروف آمریکایی و اروپایی عرضه می شوند، اما در چین و کشورهای دیگر تولید می شوند.
بر اساس آمارهای رسمی، تقریبا ۸۰ تا ۹۰ درصد کل محصولات آرایشی وارداتی به ایران تقلبی هستند که در کشورهایی همچون تایلند، چین یا ترکیه تولید شده اند و با برندهای ساختگی عمدتا از مرزهای غربی و جنوبی وارد کشور می شوند.
فریبا، متخصص بیماری های پوستی می گوید، از بیمارانش خواسته است تا از لوازم آرایشی با برندهای خارجی دوری کنند، زیرا محصولات آرایشی ای که در ایران تولید می شوند، مناسب استفاده هستند و اکثرشان دارای کیفیت قابل قبول و تاریخ انقضای مشخصی می باشند. وی می گوید، «اکثر زنانی که به صورت منظم به من مراجعه می کنند و می خواهند وضعیت پوستشان را بهبود ببخشند می گویند ترجیح می دهند پول بیشتری برای خرید محصولات خارجی بپردازند، زیرا آنها بیشتر از محصولات ایرانی، به محصولات خارجی اعتماد دارند.»
وی معتقد است، بخشی از این مشکل به دلیل جذابیت محصولات خارجی است هرچند این محصولات از طریق کشورهای همسایه به ایران قاچاق می شوند و عموما در غرب تولید نمی شوند. از آنجایی که دولت هزینه های آرایشی خانواده های ایرانی را محاسبه نمی کند، برآوردها در زمینه هزینه خرید لوزام آرایشی از چند تحقیق معدود انجام شده در خصوص این موضوع به دست می آید. تحلیلگران بازار ایران نتیجه گرفته اند که ارزش کل بازار محصولات آرایشی ایران در طی یک سال حدود ۲ میلیارد دلار است و زنان و دختران ایرانی بین ۱۵ تا ۴۵ سال حدود یک سوم کل لوازم آرایشی منطقه خاورمیانه را مصرف می کنند.
روند رو به افزایش استفاده از لوازم آرایشی، حتی به خانواده های محافظه کار و سنتی نیز رسوخ کرده است. مردان سنتی ایرانی دوست ندارند زنان، دختران و خواهرانشان با آرایش غلیظ در مجامع عمومی ظاهر شوند. اما این روزها این حساسیت ها مثل گذشته شایع نیست.
مریم، پرستاری که در یکی از بیمارستان های لوکس تهران کار می کند می گوید، با وجود اینکه مدتهاست طلاق گرفته و تنها زندگی می کند، هر موقع که او زمان طولانی ای را جلوی آینه صرف آرایش می کند، پدرش سرزنشش می کند.
مریم می گوید، آنچه مرا واقعا آزار می دهد، رفتاری است که همسران برخی از بیماران، به خصوص اگر بیماران مرد جوانتر باشند، انجام می دهند. حتی گرفتن فشار بیمار یا لبخند زدن یا گفت و گویی کوتاه در حین کار، همسرانشان را عصبانی می کند. من همکارانی دارم که زیبا هستند، اما آرایش نمی کنند. رفتارهای آنها تا این حد برای مراجعه کنندگان حساسیت برانگیز نیست.
مهتاب، خانه دار، می گوید، هرگز بدون آرایش خانه را ترک نمی کند و همسرش برخی اوقات او را به دلیل اینکه برای رفتن به نانوایی در ساعت ۶.۳۰ صبح آرایش می کند، مسخره می کند. مهتاب می گوید: «من بدون آرایش به راحتی نمی توانم رانندگی کنم. مثل رانندگی کردن بدون عینک می ماند. اهمیتی ندارد که کسی به من توجه می کند یا نه، من همیشه باید از خط چشم و رژ لب قرمز رنگم استفاده کنم.»
وی تنها زن ایرانی نیست که چنین عادتی دارد. صنعت لوازم آرایشی در ایران صنعتی بزرگ است و تقاضا برای محصولات آرایشی با شتابی سریع رو به افزایش است، به طوری که ایران را به مقصد اصلی محصولات آرایشی تقلبی تبدیل کرده است.
این گزارش افزود: نتایج تحقیقات اخیر در مورد استفاده از لوازم آرایشی در استان اصفهان نشان می دهد، ۳۱.۷ درصد دختران بین ۱۵ تا ۱۹ سال از مدل های ارائه شده توسط شبکه های تلویزیونی خارجی پخش شده از ماهواره تبعیت می کنند. این رقم مطمئنا در پایتخت بالاتر است. ایران پس از عربستان، بزرگترین مصرف کننده لوازم آرایشی در منطقه است و مقام هفتم را نیز در بین همه کشورهای جهان داراست.
در حالی که هیچ آمار رسمی ای در مورد درصد استفاده از لوازم آرایشی در کشور وجود ندارد، برخی آمارهای غیررسمی حاکی است، زنان ایرانی بزرگترین مصرف کنندگان لوازم آرایشی تقلبی هستند. این محصولات با نام برندهای معروف آمریکایی و اروپایی عرضه می شوند، اما در چین و کشورهای دیگر تولید می شوند.
بر اساس آمارهای رسمی، تقریبا ۸۰ تا ۹۰ درصد کل محصولات آرایشی وارداتی به ایران تقلبی هستند که در کشورهایی همچون تایلند، چین یا ترکیه تولید شده اند و با برندهای ساختگی عمدتا از مرزهای غربی و جنوبی وارد کشور می شوند.
فریبا، متخصص بیماری های پوستی می گوید، از بیمارانش خواسته است تا از لوازم آرایشی با برندهای خارجی دوری کنند، زیرا محصولات آرایشی ای که در ایران تولید می شوند، مناسب استفاده هستند و اکثرشان دارای کیفیت قابل قبول و تاریخ انقضای مشخصی می باشند. وی می گوید، «اکثر زنانی که به صورت منظم به من مراجعه می کنند و می خواهند وضعیت پوستشان را بهبود ببخشند می گویند ترجیح می دهند پول بیشتری برای خرید محصولات خارجی بپردازند، زیرا آنها بیشتر از محصولات ایرانی، به محصولات خارجی اعتماد دارند.»
وی معتقد است، بخشی از این مشکل به دلیل جذابیت محصولات خارجی است هرچند این محصولات از طریق کشورهای همسایه به ایران قاچاق می شوند و عموما در غرب تولید نمی شوند. از آنجایی که دولت هزینه های آرایشی خانواده های ایرانی را محاسبه نمی کند، برآوردها در زمینه هزینه خرید لوزام آرایشی از چند تحقیق معدود انجام شده در خصوص این موضوع به دست می آید. تحلیلگران بازار ایران نتیجه گرفته اند که ارزش کل بازار محصولات آرایشی ایران در طی یک سال حدود ۲ میلیارد دلار است و زنان و دختران ایرانی بین ۱۵ تا ۴۵ سال حدود یک سوم کل لوازم آرایشی منطقه خاورمیانه را مصرف می کنند.
روند رو به افزایش استفاده از لوازم آرایشی، حتی به خانواده های محافظه کار و سنتی نیز رسوخ کرده است. مردان سنتی ایرانی دوست ندارند زنان، دختران و خواهرانشان با آرایش غلیظ در مجامع عمومی ظاهر شوند. اما این روزها این حساسیت ها مثل گذشته شایع نیست.
مریم، پرستاری که در یکی از بیمارستان های لوکس تهران کار می کند می گوید، با وجود اینکه مدتهاست طلاق گرفته و تنها زندگی می کند، هر موقع که او زمان طولانی ای را جلوی آینه صرف آرایش می کند، پدرش سرزنشش می کند.
مریم می گوید، آنچه مرا واقعا آزار می دهد، رفتاری است که همسران برخی از بیماران، به خصوص اگر بیماران مرد جوانتر باشند، انجام می دهند. حتی گرفتن فشار بیمار یا لبخند زدن یا گفت و گویی کوتاه در حین کار، همسرانشان را عصبانی می کند. من همکارانی دارم که زیبا هستند، اما آرایش نمی کنند. رفتارهای آنها تا این حد برای مراجعه کنندگان حساسیت برانگیز نیست.
