نیجریه و بوسنی را می‌بریم؛ با آرژانتین هم مساوی می‌کنیم!

"گروه ورزشی صراط" - صدای سوت پایان بازی ایران و پرتغال در جام جهانی 2006 آبی بود بر آتش همه آرزوهای اولین صعود از گروه در جام جهانی فوتبال. دو بازی و دو باخت و آنچه همه از ان می ترسیدند (یعنی تشریفاتی شدن بازی با آنگلا) به حقیقت پیوسته بود.

به گزارش گروه ورزشی صراط، 8 سال پیش در جام جهانی 2006 چنان جو صعود از گروه بر فضای فوتبالی ما غالب شده بود که گویی همه باور کرده بودیم صعود از گروهی که پرتغال و مکزیک در ان حضور دارند امری طبیعی است و اگر خلاف ان رخ دهد باید تعجب کرد.

همین بود که بعد از سوت پایان بازی پرتغال، گزارشگر پرطرفدار بازی (عادل فردوسی‌پور که خود اندکی قبل از جام جهانی یک تنه در مقابل منتقدان ایوانکوویچ ایستاد و تمام نقدها به او را در برنامه اش – نود – سانسور کرده بود) جمله کلیشه ای خداحافظ برانکو ایوانکوویچ را تکرار کرد در حالی که هنوز ایران یک بازی دیگر – اگرچه تشریفاتی – در جام جهانی داشت.

چنین جوی به خوبی نشان می داد که توقع افکار عمومی از تیم ملی بی‌تردید صعود بوده است. اختلافاتی که بعدها میان رسانه ها و تعدادی از بازیکنان مانند دایی و کریمی و ایوانکوویچ شدت گرفت نیز به خوبی موید این جو ایجادشده در فضای فوتبال کشور بود.

اما نتیجه این توقعات این شد که فوتبال ایران مطابق انتظار دنیای فوتبال به مکزیک و پرتغال باخت و شاید برخلاف انتظار خود آنگلایی ها تا آستانه باخت مقابل این تیم بی تجربه آفریقایی نیز پیش رفت و سرانجام با یک امتیاز جام جهانی را ترک کرد.

در مقایسه با جام های جهانی گذشته که ایران در آنها حاضر بود، گروه ایران به لحاظ قدرت تیم های رقیب تفاوت چندانی نکرده بود و شاید بتوان گفت سطح کلی تیم های همگروه ایران اندکی از دو جام قبلی پایین تر آمده بود.


در جام جهانی 1978 ایران با هلند (که نایب قهرمان شد)، اسکاتلند (که از غول های آن دوره جام جهانی و حتی مدعی قهرمانی جهان بود) و پرو (که در نهایت شگفتی ساز شد و صعود کرد) همگروه بود که با یک تساوی خیره کننده و غیرقابل انتظار مقابل اسکاتلند و دو شکست مقابل هلند و پرو حذف شد.


20 سال بعد در جام جهانی 1998، تیم ملی با آلمان (که آخرین تجربه‌های نسل پیر قهرمان جام 1990 را داشت)، یوگسلاوی (که در اوج فوتبال خود در سال های آن دوره قرار داشت) و آمریکا همگروه بود که با یک پیروزی احساسی مقابل آمریکا و دو شکست قابل انتظار با سه امتیاز حذف شد.


در جام 2006 نیز ایران با مکزیک (یکی از تیم های همیشه حاضر در جام جهانی و جام ملتهای آمریکای جنوبی – به عنوان مهمان -)، پرتغال (که نسل طلایی فوتبالش دوران اوج خود را تجربه می کردند و در نهایت چهارم همین جام نیز شدند) و آنگلا (تیم بی تجربه آفریقایی که برای اولین بار به جام جهانی راه یافته بود) همگروه بود که با یک تساوی و دو باخت حذف شد.


در جام 2014 نیز ایران با آرژانتین (مدعی همیشگی قهرمانی جهان)، نیجریه (تیم آفریقایی قدرتمندی که به اندازه ایران در جام جهانی حاضر بوده اما دو بار به دور حذفی صعود کرده) و بوسنی (که اولین تجربه حضور در جام جهانی را دارد اما نسل طلایی خود را به همراه خواهد داشت) همگروه است.

شاید با یک نگاه بتوان گفت گروه ایران از نظر سطح تیم ها تغییر نکرده اما واقعا ما چقدر شانس صعود داریم؟

نظرسنجی برنامه 90 نشان داد که 56 درصد مخاطبان اعتقاد دارند ایران از گروهش صعود می کند. اما مجید جلالی یک از مهمانان تلفنی برنامه اعتقاد داشت که ایران در بهترین حالت دو امتیاز خواهد گرفت هرچند مجری برنامه اصرار داشت که به شوخی و جدی هم که شده شانسی برای صعود ایران در نظر بگیرد.


اگر این روزها سری به مباحث فوتبالی از دنیای واقعی گرفته تا مجازی بزنیم به این واقعیت می رسیم که فوتبالدوستان کشور کم کم به این باور رسیده اند که گروه ایران گروه راحتی برای صعود است و چه بسا بسیاری از آنها حکم صعود ایران را حتی با 7 امتیاز حاصل برد مقابل نیجریه و بوسنی و تساوی مقابل آرژانتین امضا کرده اند!

امید به صعود در فوتبال نه تنها بد نیست بلکه بدون آن مجبوریم به عنوان تیمی از پیش باخته به جام جهانی برویم. از طرفی در فوتبال هر حادثه ای نیز ممکن است اتفاق بیفتد و چه بسا ایران از گروه خود به هر ترتیب ممکن صعود هم کند. اما اگر قرار باشد مانند تجربه جام 2006 به جای امید صرفا توقع ایجاد شود و در نهایت در صورت عدم تحقق توقعات مذکور به دنبال مقصر بگردیم، چه سرنوشتی در انتظار فوتبال مان خواهد بود؟

و در نهایت نقش برنامه هایی مانند نود که تجربه ایجاد توقعی مشابه و سپس زدن زیر همه چیز و همسو شدن (از نوع رسانه‌های زرد) با جریان ناراضی فوتبال‌دوستان را دارند چیست؟