گروه سیاسی صراط" - در حالی که بیش از دو هفته از توافق پرحرف و حدیث ایران و کشورهای گروه 5+1 در ژنو بر سر یک راه حل اولیه و مقدماتی در موضوع هسته ای می گذرد هنوز ابعاد این توافق و مفاد دقیق آن برای بسیاری از مردم کشور و حتی مسئولان نیز مبهم باقی مانده است.
به گزارش گروه سیاسی صراط، بعد از توافق مذکور، هواداران داخلی دولت یازدهم آن را بزرگترین دستاورد کشور در طول مذاکرات طولانی مدت ایران و غرب دانستند و از این طریق حملات خود به نوع تعامل ایران و غرب در دولت قبل را شدت بخشیدند.
سرمستی داخلی ها از توافق ژنو در حالی بود که مقامات آمریکا و تعدادی از کشورهای غربی از جمله خود باراک اوباما، هم به صراحت از توافق ژنو ابراز رضایت کردند تا جایی که تلویحا آن را اولین ترمز پیشرفت برنامه هسته ای ایران در ده سال اخیر دانستند.
اظهارات متناقض دو طرف در خصوص این توافق، تا کنون نه تنها کمکی به روشن شدن ابعاد آن نکرده بلکه بر ابهامات لاینحل آن افزوده است.
تاکید کاترین اشتون بر پایبندی غرب بر متن توافق در تماس خود با ظریف، در حالی که خود ظریف در حضور نمایندگان مجلس برخی اظهارنظرهای مقامات آمریکایی در خصوص توافق را زیر سوال برده بود نیز بر تردیدهای مربوط به توافق افزوده است.
واقعا از نظر حقوقی، هدف نهایی غرب از توافق ژنو چیست؟ آیا غربی ها صرفا به دنبال تعطیلی کامل برنامه هسته ای ایران و یا بی اثر کردن آن تا حدی هستند که عملا وجود یا عدم وجود آن به هسته ای شدن کامل کشور منتج نمی شود؟
آیا به راستی متن توافق ژنو از نظر حقوقی، ایران را به دست کشیدن از سیاست های هسته ای خود به صورت گام به گام وادار می کند که غرب در برخی مواقع حتی برای اجرای جزء به جزء آن، مشتاق تر از طرف ایرانی است؟
چرا طرف آمریکایی برای همان امتیازات ناچیز و کم ارزشی که قرار است به ایران بدهد، این همه شرط و شروط می‌گذارد؟ و مدام از پایبندی ایران به تعهدات خود در پایان دوره 6ماهه صحبت می‌کند؟ و از همه مهم تر اینکه غرب چه نقشه ای برای پایان دوره 6 ماهه ذکر شده در توافق ژنو دارد؟ در شرایطی که عملا معیار درستی برای اندازه گیری میزان پایبندی دو طرف به مفاد توافق مشخص نشده، اگر کشورهای غربی به راحتی بعد از 6 ماه، اعلام کنند که ایران به تعهدات خود پایبند نبوده، راهکار طرف ایرانی چیست؟
به گزارش گروه سیاسی صراط، بعد از توافق مذکور، هواداران داخلی دولت یازدهم آن را بزرگترین دستاورد کشور در طول مذاکرات طولانی مدت ایران و غرب دانستند و از این طریق حملات خود به نوع تعامل ایران و غرب در دولت قبل را شدت بخشیدند.
سرمستی داخلی ها از توافق ژنو در حالی بود که مقامات آمریکا و تعدادی از کشورهای غربی از جمله خود باراک اوباما، هم به صراحت از توافق ژنو ابراز رضایت کردند تا جایی که تلویحا آن را اولین ترمز پیشرفت برنامه هسته ای ایران در ده سال اخیر دانستند.
اظهارات متناقض دو طرف در خصوص این توافق، تا کنون نه تنها کمکی به روشن شدن ابعاد آن نکرده بلکه بر ابهامات لاینحل آن افزوده است.
تاکید کاترین اشتون بر پایبندی غرب بر متن توافق در تماس خود با ظریف، در حالی که خود ظریف در حضور نمایندگان مجلس برخی اظهارنظرهای مقامات آمریکایی در خصوص توافق را زیر سوال برده بود نیز بر تردیدهای مربوط به توافق افزوده است.
واقعا از نظر حقوقی، هدف نهایی غرب از توافق ژنو چیست؟ آیا غربی ها صرفا به دنبال تعطیلی کامل برنامه هسته ای ایران و یا بی اثر کردن آن تا حدی هستند که عملا وجود یا عدم وجود آن به هسته ای شدن کامل کشور منتج نمی شود؟
آیا به راستی متن توافق ژنو از نظر حقوقی، ایران را به دست کشیدن از سیاست های هسته ای خود به صورت گام به گام وادار می کند که غرب در برخی مواقع حتی برای اجرای جزء به جزء آن، مشتاق تر از طرف ایرانی است؟
چرا طرف آمریکایی برای همان امتیازات ناچیز و کم ارزشی که قرار است به ایران بدهد، این همه شرط و شروط می‌گذارد؟ و مدام از پایبندی ایران به تعهدات خود در پایان دوره 6ماهه صحبت می‌کند؟ و از همه مهم تر اینکه غرب چه نقشه ای برای پایان دوره 6 ماهه ذکر شده در توافق ژنو دارد؟ در شرایطی که عملا معیار درستی برای اندازه گیری میزان پایبندی دو طرف به مفاد توافق مشخص نشده، اگر کشورهای غربی به راحتی بعد از 6 ماه، اعلام کنند که ایران به تعهدات خود پایبند نبوده، راهکار طرف ایرانی چیست؟
انها از مقاومت و ایستادگی ملت می هراسد