صراط: بنا به نقل های گوناگون عده ای بنای این شهر را به استر یا استارا، همسر کی خسرو کیانی نسبت داده و می گویند به همین دلیل آن را «آستارا» نامیده اند.
استر، واژه فارسی به معنی ستاره است، شاید در گذشته به این شهر استر یا ستاره می گفتند و به مرور زمان آستارا شده است.
از آن جا که این شهر در پیوستنگاه رود آستارا بنا شده است، شاید به همین جهت به آن آستارا گفته اند.
واژه «آستارا» ریشه تالشی دارد، زیرا تالشی ها آن را آهسته رو یا آسته رو بیان می کنند. اطلاق این نام به این شهر از این جهت بوده که سال ها پیش در این ناحیه تپه های شنی، برکه، مرداب و نیزار وجود داشته است و گام برداشتن در آن ها باید با هُشیاری انجاممی گرفته باشد، از این رو آهسته رو یا آسته رو نامیده شده و اندک اندک پس از آن که گروهی از پیرامون اردبیل و نواحی دیگر به این شهر کوچ کردند، آن را آستارا خواندند.
از زمان صفویه تا روزگار
قاجاریه «آستارا» به ناحیه ای بین انزلی و رود ارس اطلاق می شده است. در
محل کنونی شهر آستارا، روستایی به نام «دهنه کنار» وجود داشته که از زمان
قاجاریه گسترش یافت و آستارا نامیده شد.
1- جعفری، عباس. شناسنامه ی جغرافیایی طبیعی ایران، تهران: گیتاشناسی، 1363.
*افشار سیستانی، ایرج. پژوهشی در نام شهرهای ایران، تهران: روزنه 1378.
