صراط: اصلاح طلبان طی هفته های گذشته مباحثی را پیرامون انتخابات مجلس دهم آغاز کرده اند. این در حالی است که در لابه لای صحبت های برخی از آنها و از مدتی قبل تر، حتی اشاره هایی راجع به انتخابات دولت دوازدهم و ضرورت بر مسندنشینی دوباره حجت الاسلام روحانی در 4 سال بعد نیز دیده می شود.
و جالب آنکه در میان اشاره کنندگان به بحث انتخابات مجلس دهم، کسانی از مسئولان دولتی و افراد نزدیک به آقای روحانی نیز حضور دارند.
در بحث انتخابات دولت دوازدهم به این دلیل که اولاً اصلاح طلبان مشخصاً آقای روحانی را بعنوان یک مستأجر غیر اصلاح طلب می شناسند و نه نماینده خودشان و ثانیاً به این دلیل که جریان اصلاحات همواره این استعداد را دارد که از هرکس ولو رهبران خود نیز عبور کند و اهداف و انتخابهایش بعضاً نامشخص است، میگذریم.
*تقبیح اقدام زودهنگام اصلاح طلبان برای ورود به فضای انتخاباتی
در ماجرای انتخابات مجلس دهم و اصلاح طلبان، نخستین نکته ای که خود را در مطمع نظر قرار می دهد این است که اصلاح طلبان با نام بردن از انتخاباتی که قرار است "دو سال دیگر"! برگزار شود، مرتکب یک غلط فاحش عمدی شده اند.
غلطی که در وهله اول بیانگر بی اعتنایی مبرّزینی در جبهه اصلاحات به آرامش کشور و بهبود روند خدمتگذاری به مردم است و در وهله دوم نشان می دهد که یک جریان سیاسی چطور حاضر می شود صحبتی را که زمان ورود به آن 6 ماه و یا کمتر مانده به انتخابات است را از دو سال قبل کلید بزند و به تمام فرصت هایی که تحت الشعاع این طرح بحث غلط تباه می شوند نیز بی اعتنایی کند.
*نکاتی ضروری در مشاکل اصلاح طلبان و مجلس آینده
در اینجا اما اشاراتی چند درباره صحبت های انتخاباتی مبرّزین جریان اصلاحات و برخی منتسبین به آنها که در نزدیکی رئیس جمهور روحانی قرار دارند لازم است.
آن اشاره ها از این قرارند:
یکم: در تحلیلهای سیاسی اصلاح طلبان، همواره باید به این نکته توجه داشت که آنها از نگفتن واقعیت ها و انجام عملیات مانور و فریب سیاسی هیچ اِبایی ندارند.
عموم آنها در سال 87 و 88 نیز از آمدن خاتمی سخن می راندند در حالیکه کاندیدای اصلی مشخصاً کس دیگری بود و یا در تمام طول سال 91 و ابتدای 92 تا روز آخر ثبت نام کاندیداها حاضر نبودند، بگویند که احتمال اِجماع آنها بر کاندیداتوری آقای هاشمی رفسنجانی وجود دارد.
جالب انکه این اصلاح طلبان، در آن مقطع حتی از اِجماع بر روی چهره هایی مثل حجت الاسلام ناطق نوری و یا محمدباقر قالیباف سخن می راندند (و هیچ صحبتی هم تا روز آخر تبلیغات از آقای روحانی نبود) اما حاضر نمی شدند راستش را به افکار عمومی بگویند که در حال بسترسازی (حتی احتمالی) برای کاندیداتوری آقای هاشمی هستند.
با این تفاسیر به نظر می رسد حرفهای کسانی از داخل این جبهه پیرامون استراتژی های انتخاباتی، همواره در احتمالی قوی می تواند عملیات فریب، حرفهای نادرست و بی بنیان و ... باشد.
دوم: اصلاح طلبان همواره از اِجماع سیاسی و ضرورت پذیرش نظرات بزرگان این جبهه سخن می گویند. اما اگر حالت های اضطراری مثل سال 88 و یا اجماع اجباری بر کاندیداتوری آقای هاشمی در سال 92 را کنار بگذاریم؛ گزینه وحدت در حیات سیاسی آنها نه تنها پررنگ نیست بلکه محال نیز می نماید.
آنها در انتخابات مجلس نهم و برای شرکت در انتخابات دچار انشقاق جدی بودند و ایضاً در انتخابات سال 84 و همینطور در سال 92 که تا روز آخر نمی دانستند کاندیدای آنها آقای عارف است که به گواه نظرسنجی ها رأی پیروزی ندارد و یا کس دیگری!
شنیدن گزاره هایی مثل "اِجماع بر یک چهره مرضی الطرفین در انتخابات مجلس دهم" از سوی کسانی که نه مکانیزم مشخصی برای وحدت دارند و نه تضمینی برای عبور نکردن از هیچکس و همچنین در بیان تحلیل های غلط نیز یدی طولا دارند؛ تنها می تواند اغلاط جدیدتری را متوجه جریان اصلاحات کند و ساده انگاری است اگر کسی به این حرفها در مقطع کنونی وقعی بگذارد.
در اینجا باید اشاره کرد که اصلاح طلبان بیش از هرکس دیگری می دانند که چه اندازه از نداشتن مکانیزم وحدت رنج می برند و برای همین است که چندمدتی در حال طرح بحثی با محتوای "پارلمان اصلاحات" هستند تا با تشکیل نوعی لویی جرگه متشکل از طوایف اصلاح طلب، بتوانند به سازوکاری برای وحدت دست یابند.
سوم: کسی نمی تواند تصور کند فرجام تقابل جریان کارگزاران با بدنه اصلاحات به کجا خواهد انجامید.
کارگزارانیها که با اجماع اولیه بر آقای هاشمی در انتخابات اخیر و همچنین با به دست آوردن پست معاون اولی دولت یازدهم، سرخوشتر از سایر گروه های اصلاح طلب به نظر می رسند، علی الظاهر در رویای تعیین تکلیف و مشخص نمودن راهبرد برای جریان اصلاحات به سر می برند و همین مسئله شاید غلامحسین کرباسچی را بر آن داشته است که برای انتخاباتی که قرار است دو سال دیگر! برگزار شود نسخه بپیچد و خوشمزه آنکه به این دلیل که جریان اصلاحات کسی را در شأن اِجماع ندارد و عددی از آقایان نیز در فتنه سال 88 دستگیر شده و یا در موضع سکوت بوده اند؛ مجبور می شود از حجت الاسلام ناطق نوری به عنوان گزینه اِجماعی اصلاح طلبان برای تشکیل لیست کاندیداهای مجلس اسم ببرد و ناطق اصولگرایی است که زمانی به کرباسچی گفته بود: "شهردار مجرم"!
اینکه بدن بی سر اصلاحات این تعیین تکلیف ها را بپذیرد یا به گونه ای دیگر عمل کند مشخص نیست. اما اینکه اصلاح طلبان هرگز حاضر نخواهند شد به یک اصولگرا رأی بدهند و بدتر آنکه پیرامون یک اصولگرا (اعم از سنتی یا تحولخواه) وحدت نمی کنند؛ امری واضح به نظر می رسد.
امری واضح که ایکاش اصولگرایانی هم که مورد اشاره اصلاح طلبان قرار می گیرند متوجه آن باشند و نسبت به این نسخه های زودهنگام آسیب زا و البته نادرست و غلط انداز موضع بگیرند.
و چهارم: اشاره چهارم را صدالبته باید متوجه جماعت دولتیان و به ویژه شخص آقای شریعتمداری، معاون اجرایی رئیس جمهور کرد که چندی قبل و در اظهار نظر پیرامون انتخابات دو سال آینده! اینطور به روزنامه اصلاح طلب اعتماد گفته بود که مجلس دهم مجلس اعتدال است.
پر واضح آنکه برای دولتی که قدم بر پلکان امیدهای مردم گذاشته و داعیه خدمتگذاری دارد، به هیچ وجه پسندیده نیست که اینچنین شتابان به سمت فعالیت های سیاسی نارَس و زودهنگام تمایل نشان دهد.
البته حتماً نظر شخص آقای روحانی هم تمایل به این مقولات نیست اما بپذیریم که وقتی معاون رئیس جمهور درباره انتخاباتی که دو سال بعد قرار است برگزار شود اظهار نظر می کند، خواه ناخواه انتقاداتی نیز متوجه رئیس جمهور محترم می شود.
ضمناً بیان این نکته هم ضروری می نماید که مگر مجالس قبلی تشکیل شده در جمهوری اسلامی ایران، پارلمان های افراط بوده اند که آقای شریعتمداری آرزو می کند مجلس بعدی مجلس اعتدال باشد؟
و شاید هم اشکال از جای دیگری است که کلمه "اعتدال" مورد اشاره دولت هنوز معنا نشده است و حدود و ثغوری ندارد.
باید نتیجه گرفت که این صحبت ها اثری غیر از کندشدن روند حرکت دولت در فرآیند کار اجرایی و خدمتگذاری به مردم نخواهد داشت، جدای از نتیجه ای که از باب زایمان یک مولود نارَس انتخاباتی، نصیب اصلاح طلبان خواهد کرد.
