"گروه فرهنگی صراط" ـ بسیاری از نمایندگان، کارمندان مجلس و حتی خبرنگاران پارلمانی به دیدن صحنه تجمع عده‌ای در برابر مجلس عادت کرده اند و حتی اینقدر این مسأله برایشان عادی شده که خیلی وقت ها یا خبر این دست تجمع ها رسانه ای نمی شود یا اینکه نمایندگان مرتبط با آن تجمع و خواسته تجمع کنندگان، حاضر به حضور میان شهروندان نمی شوند.
به گزارش گروه فرهنگی صراط، برخی آقایان نماینده فراموش کرده اند که نفس حضور میان این بندگان خدایی که هیچ ملجأ و حامی‌ای به جز منتخبان‌شان ندارند، از حضور در صحن علنی و قانون‌گذاری مهم‌تر است. آقایان! خانم‌ها! شاید یک همراهی کوچک و ابراز همدردی ناقابل با شهروندانی که از نهادهای دولتی زخم خورده‌اند، مرهمی موقتی باشد بر دردهای مزمن آنها که دیگران بر تن‌شان وارد کرده اند. حتی می تواند یک رأی شما در صحن علنی، هزاران نفر را از بیکاری برهاند.
البته این را نیز قبول داریم که اخراج کارگران یک شرکت خصوصی یا حتی دولتی از کارخانه، ارتباطی به نوع شغل تعریف شده برای نماینده مجلس نداشته باشد؛ اما همینکه به آنها گفته شود که حتما پیگیر کارشان هستم یا در برابر چشمان آنها با فرماندار، استاندار یا مدیرعامل کارخانه ورشکسته تماسی برقرار شود و یا نسبت به تعیین تکلیف آنها، بازخواستی صورت گیرد، دیگر شاهد حضور تعداد زیادی از متضرران در برابر مجلس نخواهیم بود.
معلمان حق التدریسی که سالهاست از اواخر مجلس هفتم، هر روزی که مجلس نشست علنی دارد، میدان بهارستان را محل تجمع خود کرده اند، از رکورددارترین تجمع کنندگان در برابر مجلس سبز بهارستان هستند. معلمانی که بسیاری از آنها خاطرات تلخ و شیرین زیادی از این تجمعات دارند. از کشته شدن تعدادی از همکاران شهرستانی‌شان در مسیر تردد به تهران تا به تجمع‌کنندگان بپیوندند تا خاطره بچه‌دار شدن برخی همکاران مؤنث آنها که برخی روزها را به دلیل وضع حمل، در مرخصی زایمان بوده اند و توفیق همراهی با همکاران‌شان را نداشته‌اند!
حتی تعدادی از خبرنگاران پارلمانی نیز با آنها رفاقتی برقرا کرده اند و هر از گاهی جویای احوالشان می شوند! شهروندانی که هوای گرم و سرد و آسمان آفتابی و ابری، خللی در اراده آنها ایجاد نکرده است؛ اگرچه بسیاری از آنها معتقدند توفیقات چندانی در این تجمع ها به دست نیاورده اند و حتی به دلیل کثرت تجمع، هم مردم و رسانه ها و هم نمایندگان مجلس، به روزمرگی دچار شده اند؛ اما در برابر، عده دیگری از آنها معتقدند آنقدر باید به این راه ادامه دهند تا بتوانند به حق و حقوق خود برسند.
البته باید از تلاش عده ای از نمایندگان فرهنگی مجلس که خود قبلا در کسوت معلمی به مردم خدمت کرده اند برای تصویب قانونی در راستای استخدام این دسته از معلمان و همکاران سابقشان، تا آنجا که از دست شان برمی آمده و کاری کرده اند، تشکر و قدردانی کرد؛ حتی در مجلس هشتم طرحی برای تسهیل در استخدام معلمان حق التدریسی، شرکتی و مربیان مهدکودک ها و مراکز پیش دبستانی به تصویب نمایندگان مجلس گذارندند؛ اما دولت دهم، به جای اجرایی کردن آن، آزمون استخدامی برای معلمان ورزش و مربیان امور تربیتی و مشاور و حتی سرایدار و آبدارچی مدارس و ادارات آموزش و پرورش برگزار کرد!
از سویی دگیر مجلس نیز که به فرموده امام خمینی (ره)، خانه ملت است، باید محلی برای حضور معترضان و تجمع کنندگان فراهم کند تا شهروندان در خانه خود احساس راحتی کنند. نه اینکه درب مجلس به زور به روی آنها بسته شود و حتی مورد بی حرمتی قرار گیرند.
هفته گذشته که تعدادی از خانواده های شهدای استان خوزستان و اصفهان نسبت به اجرای طرح بهسازی گلزارهای شهدای این استان ها اعتراض داشتند و برای بیان اعتراض شان به نمایندگان منتخب خود، در برابر مجلس حاضر شده بودند، آنقدر مورد بی حرمتی و بدرفتاری تعدادی از نیروهای حاضر در برابر درب ورودی قرار گرفتند که کاسه صبرشان لبریز شد و دست به کارهای غیرقانی ای همچون بستن خیابان و متشنج کردن منطقه و سردادن شعار زدند. در حالی که اگر از همان ابتدا، تعدادی از اعضای فراکسیون ایثارگران مجلس که خود از خانواده های رزمندگان و شهدا هستند، میان این تجمع کنندگان که عمدتا زنان مسن و مادر شهید بودند، حاضر می شدند و قول مساعد نسبت به بررسی این مسأله می دادند، دیگر شاهد این دست رفتارهای غیرقانونی نبودیم. ضمن اینکه بزرگان مجلس نیز موظفند به مسئولان دستگاه های حراست و حفاظت مجلس به خاطر بدرفتاری با خانواده های شهدا و همچنین سایر شهروندان تذکر جدی بدهند.
