وی با اشاره به وجود دو برنامه در پروژه دموکراسی‌خواهی در ایران، ادامه داد: دو برنامه تنگ دامن دموکراسی‌خواهی و برنامه وسیع دموکراسی‌خواهی وجود دارد. انتخابات مرکز دموکراسی است و دموکراسی پیامدگراست و به فرآیند‌ها بی‌اعتنا است.
عضو هیئت مدیره انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات گفت: در برنامه وسیع دموکراسی‌خواهی به جای اینکه توسعه را امری فنی بدانیم، آن را سیاسی می‌دانیم. در این فضا حکومت دموکراتیک خوب نتیجه توسعه نیست، بلکه شرط ضروری توسعه است. ضمن اینکه تمام بازیگران در تصمیم‌گیری‌ها نقش دارند.
رضایی گفت: در این برنامه شمار را‌ی‌دهندگان معیاری برای تقسیم‌بندی طرفین مانند خودی و غیرخودی و عقلانی و غیرعقلانی است و در آن تغییرات ناگهانی مدنظر نیست.
وی با بیان اینکه در انتخابات اخیر استعاره «بهترین دومین» به کار رفت که مردم را به حضور در انتخابات تشویق می‌کرد، اظهار داشت: همیشه دموکراسی ایران درگیر این بهترین دومین بوده است.
عضو هیئت مدیره انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات تاکید کرد: انتخابات سال 92 ایران انتخاباتی هیستریک و فارغ از برنامه عمیق دموکراسی بود، اما سیاست انتخاباتی مبتنی بر ساخت افکار عمومی است و سیاست پساانتخاباتی کوششی برای ساخت گزینه‌های بهتر برای انتخابات بعدی است.
رضایی شرط ماندگاری گفتمان اعتدال را تعریف از این واژه نسبت با دموکراسی دانست و اظهار داشت: اعتدال به معنی میانه‌روی، پوششی برای منحل سازی تعارضات در کشور است. و اعتدال در این برداشت برای مرکزیت اصولگرایی و اصلاحطلبی است. همچنین اعتدال گفتان پسا اصلاحطلبی و پسا اصولگرایی است.
وی در پایان با بیان اینکه سیاست لیبرال پساسیاسی و از سوی دیگر ایجاد
هویت همگون و یکپارچه یک اصل پساسیاسی است، خاطرنشان کرد: باید اعتدال را
با شرایط هستی‌شناختی و وجودی در جامعه ایران گره زد و شاید امروز وقت
چرخشی عظیم در اداره جامعه است.
