صراط: «نیکلاس مادورو موروس» که در 23 نوامبر سال 1962 متولد شد، یک سیاستمدار ونزوئلایی است و از سال 2012 به عنوان معاون «هوگو چاوز» رئیس‌جمهور متوفی ونزوئلا فعالیت می‌کرد و از سال 2006 تا 2013 به عنوان وزیر امور خارجه کشورش نیز در صحنه سیاسی کشورش حاضر شد.
پس از مرگ چاوز، مادورو به عنوان رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا آغاز به کار کرد و هم‌اکنون ستاد انتخاباتی ونزوئلا او را به عنوان پیروز انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور معرفی کرد.
معاون سابق چاوز و رئیس‌جمهور کنونی ونزوئلا، یک راننده اتوبوس بود که تمامی تلاش خود را به کار گرفت که رهبر یک اتحادیه تجاری شود و در سال 2000 در مجمع ملی انتخاب شد و در دوران ریاست‌جمهوری چاوز سمت‌های مختلفی را تحربه کرد و در نهایت در سال 2006 وزیر خارجه این کشور شد و به عنوان یکی از سیاستمداران توانا در چرخه داخلی دولت چاوز معرفی شد.
پس از مرگ چاوز در سال 2013، مادورو رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا شد و انتخابات ویژه‌ای در 14 آوریل (25 فروردین ماه) برای انتخاب رئیس‌جمهور ونزوئلا برگزار شد و مادورو به اتفاق آراء به عنوان کاندید حزب متحد سوسیال منصوب شد و پیروز این انتخابات شد.
«انریکه کاپریلس» مخالف و رقیب مادورو و فرماندار «میراندا» با اختلاف کمی از مادورو شکست خورد.
مادورو، در سال 1962 در «کوکوتا» کلمبیا به دنیا آمد و پسر رهبر یک اتحادیه بود و در یک دبیرستان دولتی در «لیسه‌ئو خوزه آوالوس» در حومه غربی «کاراکاس» تحصیل کرد و اولین آشنایی او با سیاست زمانی بود که به اتحادیه دانش‌آموزی دبیرستان خود پیوست.
مادورو پس از ترک مدرسه، برای سال‌های زیادی به عنوان راننده اتوبوس فعالیت کرد و در دهه 1980، شغل سیاسی خود را آغاز کرد و به طور غیر رسمی نمایندگی رانندگان اتوبوس سامانه مترو کاراکاس را برعهده گرفت و در حین کمپین ریاست‌جمهوری 1983، به عنوان محافظ شخصی «خوزه ویسنته رانگل» استخدام شد.
رئیس‌جمهور کنونی ونزوئلا در دهه 1990، در بنیان نهادن «جنبش جمهوری پنجم» که در انتخابات 1998 از چاوز حمایت می‌کردند، نقش مهمی را ایفا کرد.
مادورو در سال 1998، به اتاق معاونان ونزوئلا، در سال 1999 به مجمع موسسان ملی، و در نهایت در سال 2000 در مجمع ملی ورود پیدا کرد و در سال 2005 تا 2006 به عنوان رئیس مجمع ملی ونزوئلا برگزیده شد.
در 9 آگوست 2006، نیکلاس مادورو به عنوان وزیر خارجه ونزوئلا برگزیده شد و برخی می‌گویند که او به زبان‌های خارجه صحبت نمی‌کرد و در دورانی که مادورو به عنوان وزیر خارجه ونزوئلا فعالیت می‌کرد، مواضع سیاست خارجی ونزوئلا شامل حمایت از لیبی تحت حکومت «معمر قذافی» و تغییر در روابط با کلمبیا بود.
در 8 دسامبر 2012، هوگو چاوز در یک سخنرانی ملی اعلام کرد که بیماری سرطان وی بازگشته است و برای درمان و عمل جراحی به کوبا باز می‌گردد و احتمال می‌رود وضعیت سلامت وی وخیم شد و به همین منظور تأکید کرد در صورتیکه اتفاقی برایش افتاد، مادورو به عنوان جانشین او به فعالیت ادامه دهد.
پس از مرگ چاوز در 5 مارس 2013، مادورو به عنوان رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا آغاز به کار کرد اما طبق قانون اساسی ونزوئلا، از زمان مرگ چاوز، ظرف 30 روز می‌بایست انتخابات ریاست‌جمهوری برگزار می‌شد.
مخالفان ونزوئلا با اعتراض به انتصاب مادورو به عنوان رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا اعلام کردند که این اقدام در نقض مفاد 229 و 231 و 233 قانون اساسی ونزوئلا است.
مادورو به طور دائم تأکید کرده بود که دشمنان تاریخی ونزوئلا با مواد سمی، چاوز را آلوده کرده بودند اما آمریکا این اظهارات را که سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا موسوم به «سیا» چاوز را به سرطان مبتلا کرده، رد کرد.
مادورو با «سیلیا فلورس»، یک وکیل در جنبش جمهوری پنجم ازدواج کرد که در آگوست 2006، به عنوان رئیس مجمع ملی ونزوئلا جایگزین مادورو شد و اولین زنی است که به عنوان رئیس مجمع ملی در بین سال‌های 2006 تا 2011 فعالیت کرد.
