این نشست که در قالب سی‌وسومین نشست «عصر روشن» در سرای کاووسیه با اجرای علیرضا بهرامی برگزار شد، با یاد درگذشتگان زلزله‌ی استان بوشهر و کودکان و زنانی که بر اثر آن آسیب روحی دیده‌اند، آغاز و در آن آرزو شد که کشور، دیگر شاهد رخدادهای این‌چنینی نباشد. در ادامه از اهل فرهنگ و هنری یاد شد که نوروز 92 را ندیدند.
قمر آریان، حسن احمدی گیوی، اصغر الهی، بهروز ثروتیان، احسان نراقی، خلیل عمرانی، جاهد جهانشاهی، مرتضی ثاقب‌فر، پرویز اسلامپور، جمشید صداقت‌کیش، عزیزالله جوینی و حسن لاهوتی ازجمله اهل قلمی بودند که از آن‌ها یاد شد. همچنین از جمع هنرمندان حوزه‌ی موسیقی، هنرهای تجسمی و سینما و تئاتر، جلال ذوالفنون، فریدون پوررضا، حسن کسایی، عبدالله سروراحمدی، منصوره حسینی، کامران شاهین‌فر، محمود جوادی‌پور، همایون خرم، قاسم جبلی، فریده لاشایی، پروین‌دخت یزدانیان، فاطمه طاهری، ایرج قادری، علی کسمایی، حمید سمندریان، نادیا دلدار گلچین، فهیمه راستکار، امید بهکار و مسعود بهنام، ازجمله درگذشتگانی بودند که از آنان یاد شد.
پایان‌بخش آغاز دیدار نوروزی اهل فرهنگ و هنر، یادکرد هوشنگ کاووسی، محمود عبادیان، وجیه‌الله فرد مقدم و عسل بدیعی بود که در نوروز 92 از دنیا رفتند.
احمد پوری – مترجم و داستان‌نویس – که این مراسم هم‌زمان با سال‌روز تولد او برگزار می‌شد، نخستین اهل فرهنگی بود که پشت تریبون قرار گرفت و سه شعر ترجمه از آنا آخماتوا خواند. پس از او، جواد مجابی – شاعر و نویسنده – در سخنانی با بیان این‌که امیدوارم امسال جهانی پر از صلح قسمت همه‌ی ما شود، گفت: شخصا در اوج مؤلفه‌های ناامیدی همیشه امیدوار هستم. اخیرا از خسرو ناقد مطلبی خواندم که در آن گفته بود ما در تاریخ‌مان کم‌تر صلح‌طلبی را شاهد بوده‌ایم. اما انسان با صلح است که با جهان در سازش قرار می‌گیرد. امیدوارم که امسال برای همه سال صلح باشد؛ آن‌چه که در درون ما و ملت ماست.
او در ادامه با اشاره به این‌که 24 مجموعه‌ی شعر منتشرنشده دارد، از سری شعرهای تلخند، چند نمونه برای حاضران خواند.
اما علیرضا طبایی شاعر بعدی بود که پیش از خواندن چند شعر نیمایی و غزل، گفت: شاید ما تنها ملت یا از معدود ملت‌ها بر روی کره‌ی زمین باشیم که بهار برای‌مان سرآغاز زندگی است. آفرینش در فرهنگ ما با بهار آغاز می‌شود و شروع حیات انسان را هم با طبیعت یکی می‌دانیم. امیدوارم که بهار بتواند مطلع همه‌ی خوبی ها و آرزوهای نیک، آزادی‌ها و زیبایی‌ها باشد برای ما.
در ادامه، پس از شعرخوانی فرهاد عابدینی، شمس لنگرودی پیش از خواندن چند شعر خود، با اشاره به دوستی چهل‌ساله‌اش با احمد پوری، شعری را تقدیم به او خواند، که هنگام سفر و اقامت پوری در اروپا، برای او سروده بود. مفتون امینی نیز با ابراز همدردی با زلزله‌زدگان بوشهر، منظومه‌ی «نظامی و من» را برای حاضران خواند که در بخش‌هایی از آن آمده بود:
شادم که من و تو هموطن هستیم
در یک دژ محکم کهن هستیم
تاریخ به نام او رقم خورده است
دنیا به مقام او قسم خورده است...
هرجا بروم خیال من این‌جاست
چون ریشه‌ی جان و مال من این‌جاست...
در ادامه پس از شعرخوانی هادی خورشاهیان، یوسف علیخانی بخشی از اثر داستانی منتشرنشده‌ی خود را با نام «بیوه‌کشی» و پس از او نیز حامد ابراهیم‌پور غزلی را از مجموعه‌ی «دروغ‌های مقدس» برای حاضران خواند. شعرخوانی بکتاش آبتین – برگزیده‌ی هفتمین دوره‌ی کتاب سال جایزه‌ی شعر خبرنگاران -، رسول یونان و ساره دستاران، به‌همراه خوانش شعر ترجمه‌ی شاعر برزیلی توسط اسدالله امرایی و دو اثر طنز رضا ساکی، بخش‌های بعدی این برنامه را تشکیل می‌داد.
در ادامه‌ی برنامه پس از شعرخوانی محمدرضا شالبافان، مجید سعدآبادی، امید بیگدلی، سیف‌الله خادم، مهتاب فدایی، امیر سربی، صدف درخشان، مهدی صفا و فرنگیس کردی و داستانک‌خوانی احمد طبایی، علیرضا بهرامی شعری در پیشواز محمود دولت‌آبادی خواند. این نویسنده نیز در سخنانی که پایان‌بخش دیدار سال نو اهل فرهنگ و قلم بود، با اشاره به حضورش در مراسم هم‌زمان نکوداشت محمود عبادیان که از او به‌عنوان یک متفکر یاد کرد، گفت: شعری که الآن خوانده شد، به دلم نشست. اساسا دوست داشتم بیایم در جمع شما حضور یابم تا این‌گونه شعرها را بشنوم و دریابم و بدانم که جوان‌های کشورم امروز چگونه فکر می‌کنند، زیرا همان‌گونه که گذشته‌ی ما اهمیت دارد، اکنون و آینده هم مهم است.
دولت‌آبادی با اشاره به مجموعه‌ی شعری به زبان محلی که می‌گفت در زمان حضورش در این مراسم به او اهدا شده است، ادامه داد: یکی از نکاتی که همه تجربه و از آن عبور می‌کنند، مقوله‌ی اقلیم‌گرایی است. زمانی که به لهجه‌ی تهرانی نوشتن باب شده بود، من هم به لهجه‌ی ولایتی نوشتم و البته کم‌تر ارائه می‌کردم. مدتی که گذشت، گفتم این‌ها یعنی چه؟! یک کشور زبان مادری دارد که زبان همه است. من از آن مرحله گذشتم؛ اما احتمالا دوست جوانی که این مجموعه را به لهجه‌ی خودش نوشته و به من داده، هنوز نتوانسته است از این مرحله بگذرد. البته عبور کردن از این مرحله کار آسانی نیست، اما این توان در جوانان ما هست و امیدوارم این پیمایش را به‌درستی ادامه دهند و به آن فکر کنند.
