به گزارش صراط،بمب افکن‌های آمریکایی همراه باهواپیماهای جنگی و زیردریایی‌های این کشور در این عملیات که هدف از آن تقویت امنیت و آمادگی نظامی کره جنوبی است، شرکت دارند.
هدف واشنگتن از این مانورها مطمئن کردن کره جنوبی نسبت به تعهدات آمریکا در مورد ائتلاف با کره جنوبی و نیز افزایش امکانات بازدارنده این کشور است.
ولی ظاهرا کره شمالی در مورد هدف این مانورها با آمریکا هم عقیده نیست و مدعی است که این تمرینات می‌تواند پوششی برای آمادگی جهت یک حمله غافلگیرانه باشد. پیونگ یانگ در واکنش به این مانورها به حربه همیشگی خود یعنی تهدید جدی در مورد خطر رویارویی متوسل شده است."
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) "آندره‌آ برگر" از موسسه سلطنتی خدمات نظامی و امنیتی انگلیس در گزارشی درباره چرایی تهدیدات کره‌شمالی افزوده است: «نحوه پوشش‌های بین‌المللی از تنش در شبه جزیره کره، موجب این برداشت شده که تهدیدهای اخیر کره شمالی در پاسخ به تمرینات نظامی مشترک، ناگهانی و ابتدا به ساکن است. ولی در واقع پیونگ یانگ ده‌ها سال است که به مانورهای مشترک همسایه جنوبی خود و آمریکا، با صدای بلند اعتراض می‌کند.
تفاوت تاز‌ه‌ترین تهدیدهای کره شمالی با اعتراض‌های گذشته، شدت این تهدیدات و تعیین دقیق هدف‌های حمله بالقوه این کشور است.
در طول یک ماه گذشته، پیونگ یانگ قول داد که پیمان ترک مخاصمه با کره جنوبی را منتفی شده بداند و خط تلفن اضطراری مرز مشترک را قطع کند. پس از آن اعلام کرد که میزان آمادگی جنگی نیروهای توپخانه‌اش را افزایش داده است و مدعی شد که این توپخانه می‌تواند پایگاه‌های آمریکا در گوآم و هاوایی را هدف قرار دهد.
در حالی که تنش در شبه جزیره کره ادامه دارد، کیم جونگ-اون (رهبر کره‌شمالی) تا‌کنون چندین بار از واحدهای نظامی خود بازدید کرده است
جسورانه‌ترین اقدام کره شمالی اعلام این موضوع بود که این کشور یک جنگ هسته‌ای پیشگیرانه علیه سئول یا واشنگتن را حق خود می‌داند.
اگرچه کره شمالی خط تلفن اضطراری در پانمونجوم (دهکده واقع در نوار مرزی دو کره) را قطع کرد، دلیلی در دست نیست که نشان دهد این کشور تهدیدهای دیگر خود را، حداقل به زودی، عملی خواهد کرد.
یکی از دلایل این نتیجه گیری، این است که بیشتر تهدیدات کیم جونگ-اون، رهبر جوان کره شمالی مصرف داخلی دارد. پدر کیم جونگ-اون در فاصله کوتاهی قبل از فوتش، پسرش را با وجود این که تجربه و سابقه نظامی نداشت به سرعت به درجات عالی نظامی رساند. ایستادگی در مقابل دشمنان به انسجام قدرت سیاسی و نظامی کیم جونگ-اون کمک خواهد کرد.
دلیل دیگر این است که دانش تکنولوژی کره شمالی در زمینه هسته‌ای و موشکی هنوز کامل نیست.
بیشتر تحلیلگران معتقدند که بعید به نظر می‌رسد در حال حاضر پیونگ یانگ، برای سوار کردن کلاهک هسته‌ای بر روی یک موشک بالیستیکی و پرتاب آن به سوی واشنگتن، تکنولوژی لازم را در اختیار داشته باشد. ولی پرتاب موشک و نیز آزمایش‌های هسته‌ای اخیر کره شمالی مبین این است که این کشور علاقمند است توانایی‌های خود در این زمینه را افزایش دهد.
اما در حالی که ممکن است بتوان تهدیدهای کره شمالی را جدی نگرفت و گفت بیشتر این تهدیدات مصرف داخلی دارد، احتمال دارد رهبران کره شمالی در بیان احساس عدم امنیت خود صادق باشند.
ممکن است غربی‌ها نگرانی کره شمالی را از این که تمرینات مشترک نظامی همسایه جنوبی‌اش ممکن است پوششی برای آمادگی جهت حمله غافلگیرانه به کره شمالی باشد، رد کنند و بگویند این تمرینات تنها "بازی های جنگی" است و ارزش سیاسی آن دادن تضمین به کره جنوبی است که نگران تهدیدهای متوجه از جانب همسایه شمالی‌اش است.
ولی کره شمالی، که صرفا از جنبه نظامی به این مانورها نگاه می‌کند و در ارتباط با حفظ امنیت خود، عدم وابستگی به کشورهای دیگر را در اولویت قرار می دهد، ممکن است در مورد هدف تمرینات نظامی کره جنوبی و این که صرفا برای نشان دادن همبستگی آمریکا و کره جنوبی است، تردید داشته باشد.
شاید هم بدبینی کره شمالی نسبت به مانورهای مشترک کره جنوبی و آمریکا، ناشی از این واقعیت است که مانورهای نظامی خود این کشور سال ۱۹۵۰، با هدف های بدخواهانه و به منظور حمله به کره جنوبی صورت گرفته بود.
در ماه ژوئن سال ۱۹۵۰، پیونگ یانگ تحت پوشش برنامه مانور نظامی، نیروی عظیمی را به سوی نوار مرزی در مدار ۳۸ درجه، که حد فاصل دو کره است، روان ساخت. در میان این بازی‌های جنگی بود که چند واحد شرکت کننده در تمرین‌ها به طرف جنوب وسئول به راه افتادند و آتش جنگ در شبه جزیره کره را شعله ور ساختند.
دولتهای قبلی آمریکا به طور ضمنی اذعان کرده‌اند که برداشت آمریکا و کره شمالی از هدف مانورهای نظامی بسیار متفاوت است.
بیل کلینتون، رئیس جمهوری پیشین آمریکا برای رفع نگرانی های کره شمالی و دادن انگیزه‌ای به این کشور برای مذاکره در باره برنامه هسته‌ای‌اش، چندین نوبت برنامه مانورهای نظامی آمریکا با کره جنوبی را لغو کرد.
خطری که اکنون دیده می‌شود احتمال یک حمله هسته‌ای تمام عیار نیست بلکه امکان یک حساب غلط است.
کره شمالی همچنان در جستجوی راههای جدید برای تهدید کردن است. بخشی از این تلاش برای تحکیم قدرت رژیم در داخل کشور است و بخشی به این امید است که دولت کنونی آمریکا نیز مانند دولت بیل کلینتون این مانورها را لغو کند. ولی غرب این تهدیدها را جدی نمی‌گیرد و به اجرای مانورهای نظامی و پرواز بمب افکن های ب-۵۲ بر فراز شبه جزیره کره ادامه می‌دهد.
از آنجا که برنامه تماس مرتب و مذاکره بین کره شمالی و آمریکا وجود ندارد، اگر وضع موجود ادامه داشته باشد، خطر اشتباه در محاسبه از جانب هر دو طرف افزایش خواهد یافت.
کره شمالی ممکن است هر اقدام آتی آمریکا را غلط تعبیر کند و به این نتیجه برسد که یک تهدید فوری برای رژیم وجود دارد و به همین جهت در صدد پیشدستی در حمله برآید. یا چنانچه غرب در برابر بلوف‌های کره شمالی به ایستد و به آن وقعی ننهد، ممکن است این کشور به این نتیجه برسد که در کنار لفاظی هایش باید به اقدامات تهاجمی عملی نیز دست بزند.
درصورتی که کره شمالی در ابراز نگرانی‌هایش از مانورهای نظامی صادق باشد، قاعدتا پس از خاتمه مانورها در پایان ماه جاری میلادی، باید لفاظی ها و تهدیدهای این کشور نیز خاتمه یابد.
راههای خروج از وضعیت فعلی محدود است. بعید به نظر می‌رسد که مذاکره آمریکا با کره شمالی بتواند این کشور را متقاعد کند که از برنامه هسته‌ای‌اش دست بردارد.
ولی گفت‌وگو در مورد امنیت شبه جزیره کره از جمله موضوع مانورهای نظامی، می‌تواند به جلوگیری از افزایش سوء تفاهم‌ها و برداشتهای نادرست، کمک کند و به پیونگ یانگ، اطمینان دهد که هدف این مانورها فقط نشان دادن ائتلاف امنیتی آمریکا با سئول است و خطری متوجه کره شمالی نیست.
دولت آمریکا نیز باید در مورد هر گونه تلاشی به منظور مطمئن کردن متحدانش، که ممکن است نتیجه معکوس داشته و احساس عدم امنیت بالقوه کره شمالی را تشدید کند، با احتیاط رفتار کند.
اقداماتی مانند نگاهداشتن سلاح‌های دارای توانایی‌های هسته‌ای در منطقه، پس از پایان مانورهای نظامی، می‌تواند بدون این که لازم باشد، خطر محاسبه غلط را طولانی تر کند.»
